Het moment waarop ik hoorde dat er een vermoeden van autisme was, weet ik nog goed. Eigenlijk wist ik het ergens al wel. Er werd wel eens een grapje gemaakt en dan lachte ik erom. Ik vind het bijvoorbeeld heerlijk om alles 'lekker autistisch' neer te leggen. Soort bij soort, kleur bij kleur. Maar ook de schilderijen recht, de rest van de meubels eigenlijk ook recht. Dat geeft een soort rust. Tja, dan hoor je natuurlijk om je heen vaak gekscherend: "Ja hoor, autist!" 

Toch was ik lang niet altijd blij met mezelf, ik voelde me anders, altijd al gevoeld. Ik hoorde er niet bij vroeger, op school was ik ook anders.

Ik wilde zó graag ook ‘normaal’ zijn, net als de anderen.

Ik probeerde dat zo hard dat ik er vooral heel  moe van werd. Later op mijn werk had ik ook veel moeite met aantal dingen. Ik werkte parttime in een winkel en het was vaak heel druk. Dat ging een poos goed, totdat het me langzaam ging opbreken. Het vele werken, veel klanten, me druk maken over kleine dingen, lichamelijke klachten, alles stapelt zich op.

Thuis liet dat ook zijn sporen na. Vaak ruzie, slecht slapen, negatieve gedachten en moe blijven. Vooral heel moe blijven, moe naar bed, moe weer uit bed. Dat werd op den duur een bezoekje aan de huisarts. Voor ik het doorhad, zat ik bij de praktijkondersteuner van de huisarts. Blijkbaar zat ik tegen een burn-out aan, dus daar moest verandering in komen. 

De eerste gesprekken waren wat algemeen, wie je bent en wat je doet. Na een paar gesprekken, was hij er al achter wat er scheelde. Hij is spv'er en gespecialiseerd in autisme. Hij had toen ook nog zijn eigen praktijk daarin, niet alleen kinderen kwamen daar, ook volwassenen en ouderen. Een praktijk waar diagnostiek werd gedaan. Hij zag veel kenmerken, dat kwam ook deels doordat ik door de moeheid weinig kon camoufleren. Toen kwam voor mij de 'diagnose': autisme! Na al die grapjes die je dan wel eens hoort of zelf maakt, is het dan ineens wel heel echt. Dan heb je dus autisme. Al veranderde dat voor mij verder niks, ik was ergens blij dat ik eindelijk wist wat ik had. Een officiële diagnose had ik toen nog niet laten doen. Nu inmiddels wel, daar vertel ik een andere keer over. 

De weken erna was ik het toch voor mezelf soort van aan het verwerken. Ik ging alles opzoeken over autisme. Vooral de kenmerken, maar ook verhalen van 'lotgenoten'. Alle puzzelstukjes vielen steeds meer op zijn plaats. Situaties van vroeger, die ik nooit gesnapt heb, begreep ik nu. De gekke trekjes die ik heb, de onrust die er kan zijn, een overkill aan prikkels, de controledwang, het kwam allemaal op z'n plek. Zo werd dat moment dat ik hoorde dat ik autisme had, een nieuw begin. Vanaf toen wilde ik vooral vooruit gaan, dingen leren en anders doen. Natuurlijk mislukte dat wel eens, en nog. Ik heb al veel geleerd en ik leer nog steeds. Het leven is niet eenvoudig, maar ik probeer er het beste ervan te maken