Maar waarom ben ik nu dan niet daar maar zit ik thuis zwaar te balen achter mijn pc?
Ik trek het sociaal wenselijk gedrag gewoon niet op dit moment. De drukte om me heen, het nutteloos en nietszeggend praatje dat mensen met je willen houden. Normaal kan ik dit goed, maar het zit er vandaag gewoon niet in. Ik ben op, ik zit er doorheen. Ik heb de laatste weken, wat zeg ik maanden te veel en te lang sociaal wenselijk gedrag moeten vertonen. En als ik dan een ochtend heb die voor mij ook alles behalve makkelijk was met heel erg veel momenten dat ik mezelf moest inhouden niet uit te barsten in zeer sociaal onwenselijk gedrag, tja dan is zoals ze dat zo mooi zeggen “de koek op.”
Maar Nu? Een dagje rust en dan weer de knop om, de glimlach op me gezicht en weer doen alsof er niets aan de hand is? Wel de makkelijkste en veiligste optie, tenminste op de korte termijn, want op de lange termijn kan dit alleen maar misgaan. Dus ga ik proberen het langzaam meer aan mensen te laten zien, dan vinden ze me maar een keer minder aardig. Uiteindelijk komt het neer bij een voor mij oud dilemma. Tijdens mijn therapie heb ik ooit geleerd dat ik moet doen wat goed voor mij voelt en de ander zich maar moet aanpassen. Op mijn vraag wat we dan in godsnaam voor situatie krijgen als 2 mensen dit ook echt zouden doen hadden ze geen antwoord.
Ik kan heel sociaal zijn, maar soms heb ik er echt eventjes geen zin in, maar mensen verwachten het van me. En als ik dan een keer aangeef dat ik het niet trek, dat ik me erger aan iemand, tja dan is het al snel, wees maar de verstandigste, want jij kan je zo goed aanpassen en dat mogen we van de ander niet verwachten. En ja dan pas ik me maar weer aan, ik speel wel weer toneel. Tot het misgaat, maar dat ziet dan niemand, want dat verberg ik thuis, alleen de mensen die het allerdichtste bij mij staan zien dit. Keer op keer.
Begrijp me niet verkeerd ik ben dol op wat ik doe. Voorlichting geven, meedenken, plannen maken. Ik vind het heerlijk en betaal dan graag de prijs die het me kost. Helaas heb ik de laatste tijd gewoon wat bijeenkomsten ertussen zitten die wat minder leuk waren en die dan snel achter elkaar dan loop je de kans dat de prijs achteraf te hoog blijkt te zijn. Maar dit is voor mij geen reden om te stoppen, want het levert me ook zoveel goeds en moois op. Nog afgezien van het feit dat als ik niets doe, alleen maar thuis zit ik dan 100% zeker weet dat ik me daar zwaar klote van ga voelen. En dat is ook geen optie.
Eigenlijk komt het neer op een keuze tussen niets doen en me zwaar klote voelen of veel doen en af en toe de bocht uit vliegen en het risico lopen dat je je klote voelt. Als je het zo bekijkt is het een makkelijke keuze. En als ik nu leer net iets vaker te laten zien wat het me kost. Zonder bang te zijn dat andere mensen me dan gaan ontzien, want laten we eerlijk zijn dat is de angst die ik heb. Dan moet ik een heel eind kunnen komen.