Na 13 maanden kwamen de eerste problemen-veranderingen. Wat er in het hoofdje omging, niemand die het wist. Zodra het donker werd, werd zoonlief anders. Wilde niet slapen, was angstig. Erg angstig…
Na 21 maanden kwam er een dochter bij. Het moeten delen van moeders was moeilijk. Zoonlief schreeuwde letterlijk om aandacht.
Bij melding op het consultatiebureau werd aangegeven dat ik een overbezorgde moeder was.
De kinderen deden het volgens de cijfers goed, wat was het punt?
Oogcontact heb ik aangeleerd. Van jongs af aan, ging ik op mijn knieën zitten en keek hem recht in de ogen. Zei dat hij dit ook bij mij moest doen. Na veelvuldig herhalen, is er oogcontact.
Op de lagere school is het – ondanks veel pestgedrag – best goed gegaan, wel is de overstap gemaakt naar Speciaal Onderwijs. Op de Middelbare School ontspoorde onze zoon. De handhaving in een groep was teveel gevraagd. De druk/spanningen van, de grote boze wereld, werden teveel.
Een opname in een psychiatrische instelling volgde. Daar werd pas echt een diagnose gesteld, PPD-nos. Een stempel die wij niet hoeven. Onze zoon is namelijk allereerst onze zoon, heeft een stoornis die PDD/nos heet. Wij accepteren hem zoals hij is. Hij mag zijn wie hij is. Het is een unieke kerel.
Het is niet zoals veel mensen denken, andersom. Onze zoon is geen PDD/nosser op pootjes.
Als je zoon volwassen/ouder wordt, moet je als ouder – uit liefde voor je zoon – bepaalde keuzes maken. Voor de ontwikkeling is het goed los te laten, om hem ruimte te bieden zich verder te ontwikkelen.
Dan moet je gaan zoeken naar een geschikte plaats. Je zoon is en blijft je dierbaarste bezit. Daarvoor wil je het allerbeste. Begeleid wonen voor normaal begaafde autist is echter bijna niet te vinden in de omgeving. Uiteindelijk na een lange zoektocht op google, en vooral niet opgeven, hebben wij zelf de locatie Oosterpoort/ Amarant gevonden. Meteen bij het eerste contact met de begeleiding voelde het goed.
Onze zoon hebben we, als ouders samen met de begeleiding, goed voorbereidt op het begeleid wonen.
Achteraf kunnen we zeggen dat we de juiste, eerlijk gezegd, wel een moeilijke, stap hebben gezet. We zijn heel betrokken bij de begeleiding en doen het samen met de lieve, betrokken begeleiders van Oosterpoort. Wij blijven ook zijn ouders, onze zoon is het hier ook mee eens. Wij willen dat het goed met onze zoon gaat. We zijn heel trots op onze zoon, hij doet het goed, heeft een leuke studio en werkt hard aan zijn doelen.
Hopelijk maakt mijn verhaal, de zoekstap voor andere ouders makkelijker naar Oosterpoort.