Een paar weken terug gebeurde het weer. Ik kreeg een blog toegestuurd, met het verzoek om daar even naar te kijken. Tekstueel gezien, niet eens zozeer inhoudelijk. Want de deelnemers aan BroedplaatsZ zijn zelf verantwoordelijk voor de inhoud. Dat is één van de afspraken die we gemaakt hebben.

Tekstueel was er weinig aan de hand, inhoudelijk raakte het blog me zeer. En wel op zo’n manier dat ik niet wist of en hoe ik dit blog zou moeten retweeten. Omdat ik niet wist of ik – vanuit BroedplaatsZ – de discussie die het wellicht zou opleveren, wel wilde oproepen. Omdat ik niet wist of wij, weer vanuit het project bekeken, dit zo wereldkundig moesten maken. Ook omdat het over een thema ging wat ons project ruim een jaar geleden zo op z’n grondvesten had doen schudden. Maar tegelijkertijd ging het hier wel om een ervaring van een deelnemer, hoe degene het leven ervaart, precies wat wij als BroedplaatsZ willen uitdragen. Verhalen van mensen die zorg gebruiken, hoe zij hun leven ervaren, met ups en downs.

In plaats van met de persoon zelf in gesprek te gaan, besloot ik met mijn BroedplaatsZ-collega te overleggen. En besloten we samen om het blog niet te retweeten. Omdat ik met vakantie was, belde mijn collega de deelnemer om het uit te leggen. De uitleg werd geaccepteerd, dachten wij.

Tot de vakantie over was, en de eerste vergadering op stapel stond. Of we wel of niet retweeten ook op de agenda wilden zetten. Tijdens de vergadering ontspon zich een gesprek waarin mijn collega en ik onze keuze probeerden uit te leggen. Maar er bleef iets hangen, het klopte nog niet.

Een paar dagen later had ik een gesprek met de betreffende deelnemer, over iets anders. En kwamen we toch weer terug op de keuze die wij gemaakt hadden. In dat gesprek werd ineens duidelijk wat nu eigenlijk de crucq was. Niet dat wij het blog niet hadden geretweet, maar het feit dat wij – mijn collega en ik – samen overlegd hadden en een beslissing hadden genomen over iemand anders. Zonder deze persoon ook maar mee te nemen in onze vragen en bedenkingen.

Het verschil mag klein lijken, maar is van wezenlijk belang. Wanneer je uitdraagt dat je samen optrekt in een project, en ook samen beslist, dan dien je de mensen ook te betrekken bij lastige beslissingen die hen aangaan. Ook al is de boodschap die je te brengen hebt, misschien niet leuk. Want niet meegenomen worden, is in dit geval, bij ons project, veel erger.

Ik heb mijn les weer geleerd. Praten met… in alle gevallen.

Els Braas
projectcoördinator BroedplaatsZ