Ik ben Marloes van Zoelen, 44 jaar en woon in Utrecht. Ik ben getogen in het mooie Brabantse land en studeerde Bedrijfskunde in Rotterdam. Daarna werkte ik met veel plezier in (inter)nationale marketing en business development functies. Hierover kun je meer vinden in mijn profiel op LinkedIn.
Op 20 september 2000 veranderde mijn leven van het ene op het andere moment. Toen raakte ik namelijk betrokken bij een zwaar verkeersongeval. Ik werd als passagier in een auto aangereden door een trein. Het was een wonder dat ik het überhaupt overleefde. In eerste instantie – naar het leek – ook nog zonder ernstige gevolgen.
Maar schijn bedroog. In de jaren, die volgde, ondernam ik diverse reïntegratiepogingen maar ik liep steeds vast. Dit resulteerde in 2007 in een zware burn out. Toen is na heel veel onderzoek alsnog de diagnose hersenletsel gesteld. Daar had ik al die tijd mee rondgelopen. Een periode van intensief revalideren volgde, waarbij ik veel steun had aan mensen om mij heen en in het bijzonder aan mijn man Pierre.
Het hielp me om elke dag lichtpuntjes op te schrijven. Het dwong me na te denken over de simpele, kleine dingen, die het leven leuk en de moeite waard maken en waarvoor ik dankbaar kon zijn. Ik werd me nog meer bewust van wat écht belangrijk is.
In de zomer van 2009 kwam ik er weer een beetje bovenop. En juist op dat moment sloeg het noodlot opnieuw toe. Op 19 augustus overleed Pierre aan de gevolgen van een afschuwelijk auto-ongeluk. Mijn ergste nachtmerrie werd werkelijkheid. Ik verloor mijn grote liefde en de meest dierbare persoon in mijn leven.
Ruim een jaar na zijn tragische dood besloot ik om weer lichtpuntjes te gaan noteren. Extra focussen op de kleine, positieve dingen hielp me om de pijn te doorleven en de confrontatie met alle emoties aan te gaan. Het gaf me houvast en ik putte er kracht uit. Hoe donker het leven ook lijkt, er zijn altijd lichtpuntjes. Dat werd mijn motto.
Ik ging deze lichtpuntjes uitwerken in autobiografische verhalen, die ik publiceerde op deze site. Ik beleefde veel plezier aan het schrijven ervan en merkte dat het helend en troostend voor me werkte. Het hielp me een positieve wending te geven aan de nare gebeurtenissen.
Zo kwam er ook weer ruimte voor nieuwe dromen. In 2012 maakte ik mijn jeugddroom waar en ging een week naar de Olympische Spelen in Londen. En in de zomer van 2013 liep ik na 2 jaar van opbouwen en doorzetten 30 minuten aan één stuk door hard. Dat terwijl ik 5 jaar geleden alleen nog maar kon slenteren.
Deze lichtpuntjes geven me inspiratie, energie en vertrouwen voor de toekomst. Ze maken me duidelijk dat het ondanks mijn beperkingen nog wel degelijk mogelijk is om mijn dromen te realiseren. Het moet anders en het is niet meer vanzelfsprekend maar het kan wel.
Mijn huidige droom is om een situatie en omgeving te creëren waarin ik kan onderzoeken of ik, binnen de grenzen van de mogelijkheden van mijn beperkingen, mijn nieuw ontdekte talenten op het gebied van schrijven en schilderen verder uit kan bouwen.
Tijdens deze zoektocht blijf ik mijn lichtpuntjes graag met je delen. Je bent natuurlijk ook van harte welkom om me te volgen via twitter, facebook, pinterest of instagram. Ook daar deel ik dagelijks mijn lichtpuntjes en geef ik je updates over mijn schilderijen.
Heb je vragen, wil je reageren of meer weten? Mail me dan op info@marloesvanzoelen.nl”
“When life gives you a 100 reasons to cry, show life that you have a 1000 reasons to smile”- Unknown
Marloes heeft ook een eigen website, dat is www.marloesvanzoelen.nl
Het valt niet mee in het begin om mijn draai te vinden.
Alles is nieuw en alles is anders.
Ik mis een batterij aan automatismen.
Zo ben ik behoorlijk de kluts kwijt wat betreft mijn ochtend- en avondritueel en ook wassen, de vaatwasser inruimen, eten maken en boodschappen doen, gaat weer moeizaam en kost extra veel energie en dus punten.
In de eerste weken na de verhuizing blijf ik daarnaast ook een behoorlijk lange to do lijst houden. Via mijn verhuisplanner onderhandel ik over de schades en onzorgvuldigheden van de verhuizers, ik breng de inhoud van kasten op orde en doe allerhande klusjes om mijn huis comfortabel en leefbaar te maken.
Ook maak ik kennis met mijn buren en andere mensen, die in het complex wonen. Ze zijn allemaal even aardig en zeer te spreken over de woonomgeving. Het is een lichtpuntje, dat me een prettig gevoel geeft.
Verder verken ik de buurt. Daarbij ontdek ik een prachtig openbaar tuinencomplex en heerlijk rustig fietspad, dat langs een watertje loopt. Ik loop aan de achterkant van mijn flat zo het groen in en dat ervaar ik als een fijn lichtpuntje. Zeker omdat de drukte van de weg aan de voorkant en het geluid daarvan me tegenvalt. Met de ramen dicht hoor je het amper maar als die open zijn, geeft het behoorlijk wat herrie.
Na een week of 3 begin ik voorzichtig te landen. Ik vind nieuwe automatismen en de meeste grote klussen zijn klaar. En ik kan niet anders dan concluderen dat mijn nieuwe huis een fijne plek is met een aantal heerlijk knusse hoekjes, waar ik me heel prettig en veilig voel. Wat een lichtpuntje.
Naarmate mijn wenproces vordert, ga ik wel steeds meer vermoeidheid voelen. Ik probeer er aan toe te geven, maar dat valt nog niet mee na maanden in de projectmanagement modus te hebben gezeten. Ik moet mezelf dwingen om minder te doen en om ook met andere dingen dan verhuisacties bezig te zijn.
Stapje voor stapje lukt het me om om te schakelen met als gevolg dat er ruimte komt voor emoties. Ik mis Pierre. Ik wil dit delen en aan hem laten zien. Maar dat kan niet meer. Sterker nog, zijn overlijden is één van de belangrijkste redenen dat ik verhuisd ben. Ik geef lekker toe aan mijn verdriet en huil tranen met tuiten. Daardoor gaat het stromen, wordt het vanzelf rustiger en voel ik zelfs opluchting.
Onder de douche besef ik dat dit niet alleen het afsluiten van een heftig jaar is maar van een veel langere periode van 5, of misschien wel 7 jaar.
Van instorten, een zware burn out, op de bodem zitten en samen revalideren.
Van de plotselinge dood van Pierre, van overleven, rouwen en weer revalideren, maar nu alleen.
Van schoon schip maken, het afhandelen van de letselschade en de verkoop van mijn en ons huis.
Na al dat harde werk sta ik nu weer op 0, weer aan het begin. En kan ik proberen weer te gaan bouwen aan een nieuw, ander leven. Met als uiteindelijk doel mijn nieuwe droom waar te maken.
Ik wil namelijk onderzoeken of ik, binnen de grenzen van de mogelijkheden van mijn beperkingen, mijn nieuw ontdekte talenten op het gebied van schrijven en schilderen verder uit kan bouwen.
Maar eerst pas op de plaats maken. Het is tijd voor bezinning. De noodzaak daarvan voel ik heel sterk. Alles laten bezinken en een plek geven. Tot rust komen. Zolang als ik nodig heb. Geen vastgelegde periode. Ik heb wel iets in mijn hoofd maar daar wil ik me, hoe moeilijk ik dat ook vind, niet op vastpinnen.
Deze overgave aan rust en stilte maakt dat ik me lichter voel maar brengt helaas wel met zich mee dat mijn lijf ernstig in de proteststand gaat. Ik voel de zwaarte van de afgelopen jaren. Daar komt nu tijd en ruimte voor. Het moet maar even. Ik probeer eraan toe te geven.
Het betekent nog een versnelling terug gaan, laten zijn wat is en terug naar de basis. Ik wandel veel en probeer wanneer mogelijk hard te lopen. Verder eet ik goed en gezond, geniet van alle sport op tv en parkeer mezelf regelmatig met een fijn tijdschrift in de hangmat. Ik negeer (hoe moeilijk ik dat ook vind) veelvuldig mijn to do lijst en besluit geen nieuw project op te pakken tot ik fysiek weer wat stabieler ben.
Het is een flinke oefening in geduld en vertrouwen. Dat mijn lijf zich ook deze keer zal herstellen, dat mijn gevoel me ook nu weer de weg zal leiden en dat ik weer energie krijg om mijn tanden te zetten in het verwezenlijken van mijn nieuwe droom. Ik ben er trots op en vind het een lichtpuntje dat ik dit durf te laten zijn. Dat ik erin geloof dat ik, met dit fijne nieuwe huis als basis, ook mijn draai zal vinden in een nieuw, ander leven. Wordt vervolgd!