Een lans breken voor mensen in een soortgelijke situatie, die niet zo mondig zijn. Het stigma rondom zelfdoding én rondom de psychiatrie doorbreken. Hoe ik jou daar toen leerde kennen, was jij ten voeten uit. Kritisch, altijd de vinger op de zere plek. Er zijn heel wat ‘au’-momentjes geweest, en meestal had je nog gelijk ook. Kritisch dus, en altijd vooruit willen. Kijken naar wat mogelijk was, waar nog dingen verbeterd konden worden.
Jouw credo? Praat met mensen, niet over mensen. Wat kon jij je boos maken wanneer mensen dat niet deden, jou in jouw ogen afschreven en met anderen over jou praatten, over zaken die jou aangingen.
Makkelijk had je het niet. Lichamelijk en geestelijk had je veel pijn. Vanaf het begin was je heel open over suïcide, welke plek dat in jouw leven had. Maar wat me opviel, heel tegenstrijdig misschien, was ook jouw drang om te leven, om aanwezig te zijn, om het verschil te maken. Tot het laatste moment was je betrokken bij wat er om je heen gebeurde, stuurde je me zelfs nog een boze mail omdat ik je niet had geïnformeerd over iets wat je eigenlijk had moeten weten. En tegelijkertijd was daar die altijd voortdurende, slopende pijn. In lijf en geest.
Ik zie je nog zitten in de snackbar, na ons gesprek bij de gemeente Gilze en Rijen. Een bijzonder goed gesprek, waarin jij duidelijk had gemaakt hoe jij de zaken zag en wat voor jou belangrijk was. Een gesprek ook dat totaal anders liep dan jij had bedacht. In positieve zin. En wat was je verdrietig na afloop, omdat zo’n goed gesprek niet paste binnen de kaders in jouw hoofd. Wat vond je het moeilijk om te voelen, te ervaren, dat mensen het echt goed met je voor hadden. En dat jouw mening er toe deed.
Wat ik zo bijzonder aan je vond, was je scherpe, analytische blik. Die zag ik terug in je tweets, in je blogs, tijdens bijeenkomsten en in gesprekken. Jij kon de kern van iets vatten, in een paar woorden. En ondanks je hang naar de dood, zag ik in je communicatie ook vaak een ‘lust for life’. Of in ieder geval veel humor.
We wisten dat ‘de dag’ er aan zat te komen. Daar was je open over, in je bio, je blogs en soms ook in je tweets. De dag voor je overleed, heb ik je nog gezien. Wat me opviel, was de rust die je uitstraalde. Alsof er een last van je schouders was gevallen. Alles was geregeld, op de brieven voor je zoontje na. De aller- allermoeilijkste klus van je leven.
En nu ben je er niet meer. BroedplaatsZ, wat heet: de wereld, zal niet hetzelfde zijn zonder jouw kritische blik, jouw heldere analyses en jouw typische, vaak sarcastische humor ;-).
Take care lieve Elmira. Ik wens je de rust toe waar je al lang naar op zoek bent. En bedankt dat we een stukje met je mee hebben mogen lopen. Hodor!
Els Braas
projectbegeleider Broedplaatsz