Haar belangrijkste boodschap is dat je vertrouwen mag hebben in je intuïtie. Kies voor medemenselijkheid en laat je niet leiden door alle regeltjes die je inperken. Tijdens het lezen van haar verhaal rolde de tranen over mijn wangen. Ik heb diep respect voor deze vrouw en de wijze waarop ze de regie over haar eigen leven neemt. Ze kiest er op dit moment voor om haar verhaal anoniem te delen. Met toestemming van haar volgt hier een impressie van haar verslag.

Wat is het eerste wat in je opkomt als je denkt aan gezondheid?

"Kunnen doen en laten wat je wil zonder tegen gehouden te worden door fysieke en/of mentale klachten. Actief zijn, buiten zijn, jezelf uitdagen en prikkelen."

Denk eens terug aan een moment in je leven waarbij je je gezond en vitaal voelde

"Eigenlijk heb ik me op al mijn reizen alleen heel gezond en vitaal gevoeld. Ik was alleen en was daar puur en alleen omdat ik dat wilde. Ik had de middelen om mezelf van comfort te voorzien (fijn appartement in een fijne wijk), had het netwerk om met leuke mensen in contact te komen (via werk & gemeenschappelijke kennissen) en kon elke dag doen en laten wat ik zelf wilde. Daardoor ervoer ik enorme vrijheid die ik in Nederland zelden ervaar. Elke dag maakte ik lange wandelingen, elke dag ging ik naar een plek waar ik nog nooit geweest was en elke dag ontmoette ik nieuwe mensen omdat ik open stond voor contact. Daarnaast werd ik geprikkeld door een project waaraan ik meewerkte dus ik voelde ook dat ik een doel had waar ik naartoe werkte. Ik voelde me er een heel bevoorrecht, vrij en gelukkig mens."

Denk eens terug aan een moment waarbij je je niet gezond en vitaal voelde

"Momenteel zit ik in een minder gezonde en vitale situatie. Ik ben moeder geworden van een prachtige tweeling, maar heb helaas vrij snel daarna te maken gekregen met huiselijk geweld. Daardoor werd mijn huis ineens niet meer mijn veilige haven, maar een plek die ik wilde ontvluchten. Naast de stress van de situatie nam in het begin vooral de schaamte het over. Maar ook het ongeloof en het 'jezelf voor je kop kunnen slaan'. Ik ben erg geschrokken van de bureaucratie van instanties. Heb je eindelijk de moed om een instantie om hulp te vragen, duurt het weken voordat je weer iets hoort. Terwijl voor mij de situatie zo urgent is. Gelukkig heb ik 1 instantie gevonden die direct hulp boden, ondanks dat mijn hulpvraag niet eens echt hun expertisegebied was. Maar zij zagen een vrouw in nood en besloten buiten de regels om te helpen. Daar ben ik ze tot op de dag van vandaag ongelofelijk dankbaar voor. Momenteel heb ik prettiger contact met meerdere instanties, maar het heeft mijn beeld over bepaalde hulpinstanties wel gevormd. Ik snap niet dat je een hulporganisatie bent, en dat je dan zo weinig gevoel hebt bij de mensen die je zou moeten helpen."

Inspiratie & tips om te delen

"Ik heb een interessant boek gelezen van Herman Tjeenk Willink. Het heet: groter denken, kleiner doen. Het is een dun boekje en het gaat erover dat beleid niet voor niets beleid is, en dat werknemers vooral zelf moeten inschatten wat ze moeten doen. Als dat dan niet volgens het beleid is, dan is niet de werknemer fout, maar het beleid. Beleid zou moeten worden gemaakt van onderaf, door de mensen die dag in dag uit met de praktijk te maken hebben. En zo lang dat niet gebeurt moeten werknemers van alle instanties (maar dus zeker ook van de zorg) vertrouwen op hun intuïtie en menselijkheid en zich niet beperkt voelen door regeltjes. Want als dat zo is kloppen de regels niet en moeten die veranderd worden. Niet hun acties."

In een café blikten we samen terug op haar verhaal.  Ze vertelde mij hoe belangrijk het is om geen medelijden te hebben met mensen in een kwetsbare positie. Juist op zo’n  moment heb je mensen om je heen nodig die je aanspreken op je kracht.

Over haar toekomst is ze heel erg positief. Wanneer ze over haar kinderen spreekt straalt ze van oor tot oor.

Ze sluit haar verhaal af met deze muziekvideo.

https://www.youtube.com/watch?v=piaRbXyy7D0

Schilderij Bailando por la vida© Monique Ortlep