Wat we niet hadden bedacht, was de impact die het twitteren en bloggen op de deelnemers zou hebben. Niet eens zozeer vanwege de reacties die mensen binnenkregen. Maar juist wat het twitteren intern losmaakt. ‘Helend’ en ‘louterend’ zijn woorden die ik al een paar keer gehoord heb. Maar ook twijfel. ‘Wie wil mijn verhalen nu horen?’ en: ‘zitten mensen wel te wachten op mijn emoties?’.

Want ga er maar aan staan. Bijna elke tweet die de wijde wereld in wordt gestuurd, gaat over iets wat kwetsbaar maakt. Of kwetsbaar is. Die raakt aan wat er in het dagelijks leven van die persoon gebeurt. Of waar hij/zij aan denkt. Mee bezig is. Mist. Dat vergt moed. En zorgt bij tijd en wijle voor twijfel.

Nee, dit is niet wat gebruikelijk is bij social media. Vaak schetsen mensen juist een rooskleuriger beeld van hun leven. En is de werkelijkheid een stuk weerbarstiger. Bij de deelnemers aan BroedplaatsZ zie ik dat emoties vaak ‘rauw’ op het net worden geplaatst. Gedachten, twijfels, onzekerheden: alles komt voorbij. Soms komt in een later stadium de reflectie. Soms ook niet. De nodige tweets en blogs zijn inmiddels al verwijderd, omdat de schrijver (m/v) zich toch bedacht.

Zoals één van de deelnemers laatst zei: ‘Door deel te nemen aan dit project leg ik mijn beperkingen onder een vergrootglas’. En daarmee komt er ook een innerlijk proces op gang. Een proces dat vaak zichtbaar gemaakt wordt in hun tweets en blogs. Vol overgave laten onze deelnemers hun kwetsbare kant zien. En daar kan ik alleen maar bewondering voor hebben.

Els Braas
projectbegeleider BroedplaatsZ

@ebraas