Daar hebben we gelijk een belangrijk thema te pakken. Ik moest een keer invullen wat voor mij herstel is. Na lang nadenken schreef ik op: ‘herstel is mijn leven leiden zoals ik dat wil’. Misschien klinkt dat voor sommigen als iets vanzelfsprekends. Maar wat als anderen over jou gaan beslissen? Als je vrijheid wordt ontnomen en je niet eens meer zelf mag bepalen wat je op de brood wil? Ik maakte dat jarenlang mee. Ik was opgenomen; soms vrijwillig, soms gedwongen. Helaas heeft dit bij mij meer slecht gedaan dan goed.
Verwerken
Momenteel ben ik erg bezig met verwerken. Meedoen met het filmproject ZOOM24 heeft mij erg geholpen bij het verwerken van mijn traumatische ervaring in de isoleercel. Voor ik mee deed aan het project had ik nog vaak last van herbelevingen. Als ik aan de isoleercel terug dacht, voelde ik me weer dat bange wanhopige meisje. Maar als ik nu aan de isoleercel denk, denk ik aan hoe sterk ik was om dat na te kunnen spelen. Opeens brengen mijn ervaringen mij ook iets positiefs. Ik kan ze inzetten bij mijn vrijwilligerswerk.
Als je het dan hebt over eigen regie… wie kan dan beter vertellen hoe belangrijk dit is, dan iemand die dit zelf ondervonden heeft?
Eigen regie
Als je het dan hebt over eigen regie… wie kan dan beter vertellen hoe belangrijk dit is, dan iemand die dit zelf ondervonden heeft? Ik heb nu de regie over mijn eigen leven. Hoe moeilijk en eng dit soms ook is. Ik heb het (opnieuw) moeten leren. Soms is mijn hoofd zo’n grote warboel dat ik het liefst weer even zou willen dat iemand het van me over neemt. Tegelijk weet ik ook dat ik dat nooit meer wil. Ik probeer dan terug te grijpen naar de basis. Vandaag wil ik vlokken op mijn brood!
Maar dat ik regie heb over hoe ik mijn leven in wil richten, wil niet zeggen dat ik altijd regie heb over mijn eigen hoofd. Daar ben ik nu dan ook hard mee aan het werk. Sinds een tijdje volg ik de therapie ‘Omgaan met traumagerelateerde dissociatie’. Wat die therapie inhoudt en hoe het voor mij is om te leven met een dissociatieve stoornis vertel ik jullie graag in mijn volgende blogs.
Groetjes, Merel