Ik snap best dat de drempel om openbaar mij aan te spreken misschien wat hoog is, maar probeer het gewoon een keer.
Maar goed, om antwoord te geven op een paar vragen die mij werden gesteld schrijf ik dit stukje. Ik heb er bewust voor gekozen om dit via mijn blog te doen en niet via privé berichten.
Mijn leven is zeker niet alleen maar ellende. Soms denk ik wel eens was het dat maar, dan zou de keuze om eruit te stappen zoveel makkelijker zijn. Maar ik ben dus zeker niet blind voor de mooie en goede dingen in mijn leven, de lichtpuntjes zoals ze wel eens genoemd worden.
Hoewel mijn laatste blog anders doet vermoeden, ben ik in redelijke gezondheid. En voor iemand met mijn overgewicht zelfs in zeer goede gezondheid. Ik heb het geluk mijn beide ouders nog te hebben en heb daar een zeer goede band mee. Ook de relatie met mijn zusje is goed te noemen. Ik weet dat dit niet vanzelfsprekend is voor vele families.
Ik heb een (klein) aantal vrienden, maar ze zijn er wel als ik ze nodig heb. Misschien klinkt het gek, maar als ik zou mogen kiezen zou ik hiervoor kiezen, liever een klein aantal “echte” vrienden, dan een groot aantal vrienden dat je laat vallen als je ze nodig hebt. Verder heb ik een groot aantal “collega’s” bij de plekken waar ik kom vanuit mijn vrijwilligerswerk. En sommige ervan zou ik zelfs wel als vrienden kunnen benoemen. Het is fijn dat deze mensen mij nemen zoals ik ben, met al mijn goede en slechte eigenschappen.
Ik heb een wajong uitkering, tja ik zou liever ook gewoon meedraaien in het normale arbeidsleven, maar helaas is dat voor mij onmogelijk. Ik prijs me gelukkig dat ik vrijwilligerswerk heb kunnen vinden waar ze rekening houden met mijn beperkingen en waar ik voor mijn idee heel veel goeds kan doen. Ik ben dus blij dat ik een nuttige en goede dagbesteding heb weten te vinden, waarbij ik ook nog iets terug kan doen voor de maatschappij. En ik weet dat het geen “normaal” werk is, maar ik ben blij dat ik toch mijn steentje kan bijdragen aan de samenleving.
Financieel is het voor mij zeker geen vetpot, maar ik ga ook niet dood van de honger. Ik kan lang niet alles doen wat ik wil, er zullen keuzes gemaakt moeten worden, net als bij ieder ander mens. Ik zit gelukkig niet in de schulden en heb na lang oefenen en met vallen en opstaan de balans kunnen vinden in mijn inkomsten en uitgaven. Het is niet veel, maar het is net genoeg en daar ben ik dankbaar voor.
Ik krijg vaak te horen dat ik anderen veel te bieden heb. Dat ik er als mens mag zijn. En hoewel ik nog steeds moeite heb dat te geloven, doet het me wel goed om te horen. Ook weer iets positiefs in mijn leven.
Zo zie je maar dat het niet allemaal ellende is, alleen ja, ik benoem de negatieve zaken ook gewoon zoals ze zijn. Maar als je vragen hebt stel ze gewoon, als je het niet met me eens bent zeg het gewoon. Ik ben net een echt mens, met al mijn twijfels en angsten.