Ik ben gespannen, sta stijf van de stress. Geen idee wat ik er aan kan doen, weet zelfs niet eens waar het vandaan komt. Ik weet alleen dat ik het er laat zijn, en niet probeer te verbergen, maar bijna niemand schijnt het te zien. Ben ik dan zo goed geworden in het verbergen van mijn gevoelens? Ik hoop het niet want zo wil en kan ik niet verder. Ik weet het eventjes allemaal niet meer. Ik wil het niet verbergen dus daar doe ik ook geen moeite voor, maar wil het ook niet groter maken dan het is, dus ik benoem het niet extra vaak, iets wat ik misschien wel moet doen, maar dat past niet bij me. Ik ben niet iemand die te koop loopt met mijn gevoelens, ik kan er wel over praten, als het nut heeft, als andere er iets van kunnen leren. Maar daar zit nu weer het probleem, anderen. Altijd maar weer alles voor anderen.
Ik denk dat ik een deel wel kan verklaren, de portretten zijn klaar. De lancering is geweest, ruim een jaar ben ik ermee bezig geweest, ruim een jaar had ik beloftes gedaan aan anderen, aan een project. En nu is dat jaar voorbij, een zwart gat, niet qua tijd, maar qua doel. Ik weet het nu eventjes niet meer. Ik ben onzeker over mijn toekomst, ik ben onzeker over heel veel dingen en ik ben bang, ik ben zo verschrikkelijk bang. Ik merk dat ik veel meer dan de afgelopen tijd met de dood bezig ben, zowel die van mijzelf als die van mensen om mij heen. En dat verlamt mij soms van angst. Ik ben niet bang voor mijn eigen dood, ik verwelkom hem, maar het idee dat sommige mensen uit mijn omgeving er niet meer zullen zijn, dat is iets waar ik last van heb.
Ik leef nu van afspraak naar afspraak, ik moet blijven leven, want ik heb anderen iets beloofd, ik moet doorgaan voor hun, maar voor mezelf, ik ben er wel klaar mee. Het liefst zou ik gaan slapen en nooit meer wakker worden. Maar dat kan niet want ik heb beloftes gedaan. En misschien ben ik ook wel bang om er een einde aan te maken, wat als het niet lukt. En ik wil andere mensen natuurlijk niet kwetsen, daar heb je ze weer de andere.
Ik heb de laatste weken te veel rekening gehouden met anderen, steeds weer mijn eigen overtuiging en ideeën aan de kant zetten omdat ik andere niet wil kwetsen, omdat we nu eenmaal samen iets moeten doen en ik schijnbaar dan degene ben die dat zo belangrijk vind dat ik me wel weer aanpas, maar op welk moment verloochen ik mijzelf? Op welk moment gaat het aanpassen zo ver dat ik mezelf niet meer ben. Maar echt mezelf zijn, dat kan ik gewoon niet, dan zou ik te veel mensen kwetsen, voor het hoofd stoten.
Mensen zullen mij dat kwalijk nemen, want ik weet toch beter. Ik heb bewezen dat ik me kan aanpassen, dus ik moet het altijd maar weer doen, want ik kan het, wat het me kost dat ziet niemand. En ik loop er niet mee te koop. Ik twijfel steeds vaker of ik me niet vaker achter mijn “ziekte” moet “verschuilen”, het als excuus moet gebruiken om dingen niet te kunnen en te willen. Dan moeten andere mensen zich wel aan mij aanpassen, want ik kan dat immers niet.
Maar zo wil ik niet zijn. Ik ben meer dan mijn ziekte, ik heb positieve krachten en eigenschappen, maar natuurlijk ook negatieve, misschien ben ik wel gewoon een ongevoelige eikel, heeft mijn ziekte niets mee te maken, maar het zou wel zoveel makkelijker zijn om er alles op te gooien.
Geen idee waarom ik dit schrijf, heeft dit ook maar iets te maken met anti-stigma, beleidsbeïnvloeding o.i.d.? Nee, maar ik moet het kwijt. En ga nu niet mijn ontzien, want dan maak je het alleen maar erger, blijf met mij praten, over mijn twijfels en angsten, maar ook over de leuke dingen in mijn leven, want ik zie echt nog wel dat die er ook zijn.
Het is alleen dat de balans steeds meer richting het negatieve gaat en ik ben bang dat ik binnenkort niet langer kan doen alsof hij niet is doorgeslagen. Dat de kosten niet langer opwegen tegen de baten. En ik kan alleen maar hopen dat iedereen die mij ooit heeft beloofd om er dan ook voor mij te zijn en mij te helpen, mij op te vangen als ik val. Mij te laten zijn, mij te respecteren en mij te helpen, dat iedereen die belofte houd, want ik kan en wil het niet alleen.