Geen goed begin van de dag dus. ik moet me om 10:00 uur melden bij de portier van het twee stedenziekenhuis. Mama komt me ophalen. Ik ben gespannen, verschrikkelijk gespannen.
Netjes om 10 uur meld ik me bij de portier. Hij kijkt in zijn papieren en zegt dan bloedserieus dat ik me mag melden bij de afdeling gynaecologie. Later zou blijken dat de afdeling officieel gynaecologie, urologie en KNO is, maar op dit moment klinkt het wel heel raar. Wat wel fijn is dat het een afdeling is met verruimde bezoektijden, dus het gevecht om mijn moeder ook buiten de bezoektijden bij me te hebben hoef ik niet te voeren.
We worden ontvangen en ik krijg het intake gesprek. Er worden de standaard vragen gesteld die ik gedurende mijn verblijf nog wel vaker zal beantwoorden. Naam, geboortedatum, welke ingreep kom je voor en ben je allergisch? Dan krijg ik mijn polsbandje om. Netjes krijg ik uitleg dat dit echt niet inhoud dat ik vanaf nu een nummer ben, maar dat op deze manier ook wanneer ik zelf niet in staat ben antwoorden op de vragen te geven ze zeker weten dat ze de juiste persoon voor zich hebben. Ook voor het verstrekken van de medicatie is het polsbandje open. Geen streepjescode is geen medicatie.
Dan vertellen ze me dat ik als 5de aan de beurt ben. Dus dat zal wel heel snel zijn. Dat is eventjes schrikken want ik had begrepen dat ik pas in de middag aan de beurt zou zijn. Maar ook wel fijn, want dan ben ik er sneller vanaf. We bespreken mijn niet reanimatie verklaring, behandelverbod en volmacht. Ik besluit om mijn niet reanimatie verklaring voor 24 uur op te schorten. Wat betreft mijn behandelverbod, ik geef aan dat ze de komende 24 toestemming hebben tot het behandelen van complicaties voortkomende uit de ingreep. Voor alle andere dingen geef ik een expliciet verbod. Ook vertel ik nog eens nadrukkelijk hoe belangrijk het is dat ik mijn CPAP (voor mijn slaap apneu) meteen gebruik als ik van de beademing afkom.
Dan is het tijd om naar de kamer te gaan. Het is een tweepersoonskamer. Gelukkig is de andere persoon goed te doen. ik besef dat ik geluk heb, want soms heb je echt verschrikkelijke mensen. Dan komt de verpleging met de vraag om voor alle zekerheid op papier te zetten wat ik ze net verteld heb i.v.m. mijn verklaringen en verboden. Terwijl ik dit doe komen ze langs met een zetpil paracetamol en een trombose spuitje. Op dat moment schiet ik in de paniek, een spuitje daar heeft nog niemand het over gehad en ik weiger dan ook meteen deze injectie. De verpleging dringt niet aan en gaat weg. Ik ben klaar met mijn papierwerk en denk eventjes rustig na. Ik werd overvallen door de trombose spuit. En aangezien ze die dingen waarschijnlijk niet voor niets geven besluit ik naar de verpleging te lopen.
Ik geef aan dat ik overvallen was door hun komst met spuit en dat ik als het nog kan toch de spuit wil. Gelukkig snappen ze het, sterker nog ik krijg een excuus dat ze me overvallen hadden en dat ze mij duidelijker hadden moeten voorbereiden op wat er ging komen. Een beetje verbaasd loop ik de deur weer uit. Ik ben echt positief onder de indruk. Misschien daarom wel dat ik maar heel eventjes in de verleiding kom om in plaats van linksaf terug naar mijn kamer rechtsaf richting uitgang te lopen. Later zou blijken dat mijn moeder op dit moment toch maar eventjes op de gang is gaan kijken of ik niet aan het weglopen was.
Terug op de kamer komt de verpleging. Het is bijna tijd. Ze leggen heel rustig en zeer duidelijk uit wat er nu gaat gebeuren. Ik moet mijn ok hemdje aan, je weet wel zo’n heel sexy half open ding, en moet dan het bed in. Zo word ik dus door mijn 2 verpleegkundigen richting de O.K. gereden. Geloof me maar dat dit lang lijkt te duren en je het idee hebt dat iedereen je nakijkt. Ik snap ook echt niet waarom ik niet gewoon daarheen mag lopen, maar het zal wel een goede reden hebben.
Aangekomen bij de O.K. mag je eerst in de voorbereidingsruimte wachten. Daar aangekomen komt er een nieuwe verpleegkundige, deze stelt zich netjes voor. Zo en zo viel mij tijdens mijn hele verblijf op dat bijna iedereen zich netjes voorstelde. Er word mij duidelijk uitgelegd wat er nu gaat gebeuren. Maar eerst moet ik weer vertellen wie wat en waar. Ik dreun me riedeltje op:“Eelco de Gooijer, 29-07-78, besnijdenis, allergie voor contrastvloeistof.” Ik krijg de plakkers voor de hartbewaking, een clipje op mijn vinger voor de zuurstof in de gaten te houden en natuurlijk een infuus. Voor het infuus ben ik bang, weer een prik. Ik vertel dat ik het liefst heb dat ze door blijven praten terwijl ze hun ding doen en vooral niet moeten aftellen. Dit doen ze dan ook en voor ik het weet zit het infuus. Nu wachten tot ik naar de operatie kamer zelf mag. Dit wachten duurt voor mijn gevoel heel lang en ik kom in de verleiding om op te staan en er vandoor te gaan. Ineens snap ik de echte reden van mijn nieuwe kleding. Je moet wel heel ver heen zijn om in een opengewerkt nachthemdje over de gangen van het ziekenhuis te gaan lopen. Gelukkig komt er nog eventjes een verpleegkundige langs om een praatje te maken, en terloops nog eens controleert of ik mezelf nog wel ben, dus daar gaan we weer:“Eelco de Gooijer, 29-07-78, besnijdenis, allergie voor contrastvloeistof.”
Dan mag ik richting de operatie kamer. Onderweg word aan de verpleging verteld dat na mijn operatie het O.K. team een pauze wilt. Ik merk op dat dit nu voor mij niet echt geruststellend is, een team dat aan pauze toe is. Ik weet wel dat als ik vlak voor de pauze zit ik of er niet meer helemaal bij ben, of heel snel werk om maar naar de koffie te kunnen. Als ik dit zeg, leggen ze uit dat als er ook maar een moment het gevoel is bij het team dat ze er niet meer helemaal bij zijn ze meteen stoppen. Dus dat ik me echt geen zorgen hoef te maken. Daar aangekomen stelt iedereen zich zetjes voor. Dan mag ik zelf proberen om uit mijn bed te glijden en op de operatie tafel. Wat zijn die dingen smal zeg. Zelfs voor iemand met een normaal postuur zijn de dingen klein dus je kan je voorstellen hoe ik erop lag. Eventjes vraag ik me af hoe ze dat straks gaan doen als de operatie achter de rug is. Want dan kan ik natuurlijk niet zelfstandig terug in me bed kruipen.
De verpleegkundige legt mij uit wat er gaat gebeuren. Allereerst word ik weer aangesloten op de hartbewaking, clipje op mijn vinger en de band voor de bloeddruk. Dan merk ik dat ze bij mijn benen bezig zijn. Ik krijg een band om mijn benen heen om mij te fixeren. Eventjes slaat de paniek toe. Als ik zeg dat ik merk dat ze dit doen en mij dit niet verteld is, komt er meteen excuus. Ik krijg de uitleg waarom ze dit doen, veiligheid voor mij en hunzelf. Dan komt de uroloog van dienst binnen. Voor mij een nieuw gezicht. Het is een vrouw en ik kan eventjes een glimlach niet onderdrukken,. in gedachte denk ik, die leeft de fantasie van elke vrouw, lastige mannen een stukje kleiner maken, ik weet heel flauw, maar dit soort humor kalmeert mij.
We zijn er helemaal klaar voor. Iedereen is aanwezig. Dan zegt de uroloog: “Stop”, 30 seconde doet niemand meer iets en staat een beetje voor zich uit te staren. Mij word uitgelegd dat dit een verplichte break is. hierna pakt de uroloog een a4tje en wekt een checklist af. Ik wist van een bijeenkomst die ik eerder dit jaar gevolgd had dat dit een nieuw protocol is, om fouten te vermijden. Allereerst mag ik weer antwoord geven op de gebruikelijke vragen:“Eelco de Gooijer, 29-07-78, besnijdenis, allergie voor contrastvloeistof.” daarna of ik nog bijzonderheden te vermelden heb. Ik benadruk nogmaals het belang van mijn CPAP. Hierna worden alle aanwezige een voor een aangesproken of ze klaar zijn. Welke instrumenten aanwezig zijn, en of we door kunnen gaan.
Hierna gaat bij mij figuurlijk het licht uit. De rest van de dag en mijn herstel komt in een volgende blog.