Zoals je misschien wel weet heb ik het niet zo op ziekenhuizen, dus ik baalde flink. Ik zou worden gebeld voor een afspraak. De dag erna telefoon, maar omdat ik op de fiets zat en mijn agenda niet bij de hand gevraagd om later terug te bellen. Dit gebeurde een dag later, met excuus dat het zolang duurde. Ik gaf aan dat ik er zo snel mogelijk vanaf wilde zijn en dus ook niet perse elke keer dezelfde arts hoefde te hebben. In dat geval werd mij verteld kon ik diezelfde middag al terecht. Wow, eventjes slikken, ik wilde snel, maar dit was wel heel snel. Maar dan was ik er wel meteen vanaf. Dus maar gedaan.

Het gesprek en onderzoek verliep vlot. En precies waar ik bang voor was, de uroloog vertelde me dat hij een operatie de beste keuze vond. Hij legde mij duidelijk uit waarom en vertelde me ook dat als ik zou besluiten het nu niet te doen ik het naar alle waarschijnlijkheid over een aantal jaar toch zou moeten doen. Oftewel het was onvermijdelijk. Ik vroeg hem of ik er over kon nadenken en we spraken af dat ik 6 weken later terug zou komen.

Na een dag of 2 wist ik eigenlijk al wel dat ik het zou laten doen. Wat nu? Ik merkte al dat de spanning begon toe te nemen. In een opwelling ben ik naar het ziekenhuis gegaan en vroeg of ik mijn afspraak niet kon vervroegen. Dat was geen enkel probleem. Ik zou een week later terecht kunnen.

Een week later zit ik dus weer bij een uroloog, ik geef aan dat ik het ermee eens ben dat een operatie het beste is. Ik geef ook meteen aan dat dit dan wel onder algehele narcose dient te gebeuren. Dit vanwege mijn extreme angsten. Ik leg hem uit dat als ik in paniek raak tijdens de operatie, en die kans zit er heel erg in, ik dan in staat ben halverwege weg te lopen. En dat ik, en ik ben hier helemaal niet trots op, ik dan door alles en iedereen heen ga, desnoods met geweld. Dat en scherpe scalpels lijkt me geen goede combinatie. Gelukkig is hij het met me eens. En nog fijner is dat hij begrijpt dat het geen dreigement is, maar een weergave van feiten gebaseerd op mijn ervaringen. Nu moeten er nog 2 dingen gebeuren, ik moet toestemming bij het VGZ vragen voor de operatie en ik moet langs de anesthesie voor een gesprekje.

Laten we nu we in het ziekenhuis zijn, dan maar meteen langs de anesthesie lopen. Na het invullen van een vragenlijst, die trouwens erg slecht was vond ik, een gesprekje. Hierin geeft de anesthesist aan dat een ruggenprik de meest gangbare optie is en dat deze waarschijnlijk minder bijwerkingen heeft. Ik geef aan dat dit geen optie is en dat dit besproken is met de uroloog. Geen enkel probleem, hij wilde alleen zeker weten dat ik op de hoogte was van alle keuzes. We hebben het ook nog over mijn risico-factoren, mijn overgewicht en slaapapneu. Gelukkig zonder de onder artsen vaak gebruikelijke preek dat ik echt moet afvallen. Hij snapt dat als dat zo makkelijk was ik dat wel zou hebben gedaan.

Dan komt voor mij een moeilijk moment, het bespreekbaar maken van mijn niet reanimatieverklaring, euthanasieverklaring, behandel verbod en gevolmachtigde. Gelukkig valt dit gesprek mee. Ik geef zelf aan dat ik mijn niet reanimatieverklaring voor 24 uur wil opschorten, dat ik expliciet toestemming geef voor de operatie en het tot 48 uur behandelen van complicaties. Ook geef ik aan dat voor alle andere handelingen mijn behandelverbod van kracht blijft. Gelukkig is dit geen enkel probleem en geeft hij aan dit vooral op de opname dag nog eens te vermelden. Blijft alleen de vraag over of het een dagopname gaat worden of toch een nachtje slapen. We spreken af dat we beide opties openhouden en kijken hoe het gaat.

Met een goed gevoel ga vanuit het ziekenhuis naar huis, nu nog “eventjes” de zaken met VGZ regelen en we zijn klaar voor de start. VGZ geeft aan tot 10 werkdagen nodig te hebben om mijn verzoek te behandelen, geen probleem aangezien er ongeveer 6 weken wachttijd zou zijn.

2 dagen later terwijl ik op een congres zit gaat mijn telefoon. Ik druk hem weg, maar in de pauze zie ik het nummer, Ik herken het nummer van het ziekenhuis. Toch maar eventjes terug bellen, Er blijkt precies 2 weken later plek te zijn. Oké, natuurlijk wil ik dan. hoe sneller hoe beter. We spreken datum en tijd af. Dan kijk ik eens goed in mijn agenda, ik heb die dag een cursus die ik moet geven. Meteen baal ik, ik moet mijn mede cursusleider bellen dat ik die dag dus niet kan. En hoewel deze vol begrip is en vindt dat mijn gezondheid op de eerste plek komt, baal ik er verschrikkelijk van.

De week van de operatie begin ik me zorgen te maken, ik heb nog niets van het VGZ gehoord. Ik besluit te bellen. Gelukkig kunnen ze me vertellen dat de toestemming is verleend en dat ik de brief over maximaal 2 dagen thuis kan verwachten. Weer een hindernis overwonnen.

De dag van de operatie ben ik super gespannen, ik was het heel de week al, maar die dag is het extreem. Wat vreemder is vind ik, dat bijna niemand dat aan mij scheen te merken. Ik ben dus nog beter in de schijn ophouden dan ik zelf wist. Al is dit ook weer iets om niet echt trots op te zijn.

Mama komt me halen, mama is ook mee geweest naar alle afspraken. En dan bleef ze netjes in de wachtkamer wachten, maar wel fijn dat ik meteen iemand had om op te kunnen “afreageren”

Dit Blog is al veel te lang geworden, dus de opname, operatie en herstelperiode schrijf ik in mijn volgende blog.