En aangezien iedereen dan meteen vraag wat het is, zal ik het ook maar meteen vertellen. Het is voor een besnijdenis. Niet omdat ik van joods of moslim wil worden, maar omdat het medisch noodzakelijk is. Zo dat weet u dan ook weer. Trouwens wel grappig dat mensen die ik het vertel verbaast zijn dat ik dit ook zo open op tafel leg (niet letterlijk gelukkig).
Maar terug naar het onderwerp. Ik zie er heel erg tegenop. En het kan dan wel routine zijn voor het ziekenhuis en iedereen die er mee te maken heeft, maar voor mij is het dat niet. Voor mij is het nieuw. En laten we ook maar meteen zeggen dat ik ook nu niet de gemiddelde patiënt ben. Met mijn overgewicht en slaapapneu zit ik in de risicogroep. Dus zelfs voor het ziekenhuis is het geen routine, al is het natuurlijk voor hun ook nu niet meteen de eerste keer.
Maar ik maak me dus druk, ik ben bang. Bang voor de operatie op zich, bang voor het herstelproces achteraf. En hoewel ze op het ziekenhuis echt heel erg bewust bezig om deze angsten te verminderen werkt het niet bij mij. Dat ligt overigens aan mij, niet aan het ziekenhuis.
Ik ben geen fan van ziekenhuizen, heb er al te veel dagen van mijn leven doorgebracht. Trouwens tandarts en bloedprikken is bij mij ook nog steeds elke keer weer een gevecht (met mezelf dan hé), en hoewel dat dus nog net te doen is, gaat dit een stapje verder.
Het gaat een volledige narcose worden. Op mijn verzoek. Voor mijn veiligheid en die van het personeel. Ikzelf ben in staat als de paniek halverwege de operatie toeslaat weg te lopen, desnoods met een open wond. En ik schaam me om het te zeggen, als ik in paniek raak ben ik zeer doelgericht, dus als je als verpleegkundige of arts tussen mij en de deur staat, ga ik door je heen. Dat in combinatie met een operatiekamer waar scherpe scalpels liggen is dus geen goed idee. En dit is niet als dreigement bedoeld, dit is ervaring, dit is ik die weet dat als de angst het overneemt ik echt rare dingen kan gaan doen.
Gelukkig snappen ze het bij het ziekenhuis en hoef ik niet veel uit te leggen. Als ikzelf en mijn hulpverleners zeggen dat het zo is dan is het zo. Ze geloven me. Het is fijn om serieus genomen te worden, in het verleden is dat wel eens anders geweest.
Maar ik merk dat ik eigenlijk een beetje om de hete brij heen aan het draaien ben. De belangrijkste reden dat ik zo bang, dat ik er zo tegenop zie. De vorige keer dat ik onder narcose ben geweest heb ik daar geestelijk nog maanden last van gehad. En ik ben bang dat het nu weer gaat gebeuren. Het is moeilijk voor mij om te zeggen, dus zeg ik het gewoon rechtstreeks. Ik heb maanden gebaald dat ik uit narcose bijkwam. En daar voelde ik me schuldig en verward over. En ook nu voel ik me schuldig en verward, want om heel eerlijk te zijn…… Ik weet niet of ik eigenlijk wel wil bijkomen uit de narcose.
De vorige keer was mijn eerste gedachte toen ik bijkwam, “jammer ik leef nog” en heb toen een half uur liggen janken. Ik wil me niet zo voelen, ik zou zo graag willen dat ik kan genieten van het in leven zijn, maar ik kan het niet.
Oké een ding is nu natuurlijk wel heel anders dan de vorige keer. De vorige keer had ik geen portret opgenomen. En ik voel me toch aan iedereen verplicht om daarbij aanwezig te zijn. Maar dit is weer een motivatie omdat ik andere niet teleur wil stellen. Daarom moet ik nog eventjes in leven blijven, om anderen niet teleur te stellen, niet omdat ik zelf nog door wil gaan.
Nou ja, we zien het allemaal wel. Hopelijk valt het allemaal mee morgen. Hopelijk sla ik mezelf er goed doorheen. Aan mijn familie, vrienden en hulpverleners zal het niet liggen, die zijn er voor me.
Eelco
P.S. Je kan jezelf nog aanmelden voor de “Feestelijke lancering van de portretten”.