Voor de rest van de week dingen die weliswaar een stuk minder spannend zijn, maar voor mij ook wel behoorlijk vermoeiend en daardoor spannend.
Laat ik met het einde van de week beginnen. Donderdag en vrijdag heb ik 2 bijeenkomsten waar ik me op me best moet presenteren. Omdat ik mezelf bij beide bijeenkomsten heb ingeschreven als patiënt/cliënt, want inschrijven als mens schijnt nergens te kunnen, weet ik uit ervaring dat ik heel erg moet gaan opboksen tegen de bekende stigma’s. Ik moet dus extra letten op mijn gedrag. En hoewel ik echt heel veel plezier uit deze bijeenkomsten haal, kost het me ook veel energie. Ik ben nu eenmaal niet zo heel erg dol op grote mensen massa’s. Zeker niet als het merendeel van de aanwezigen zichzelf boven mijn verheven voelt. Het gaat vast helemaal goed komen, maar het speelt wel mee met mijn spanningsopbouw.
Woensdag komt mijn huishoudelijke hulp en heb ik afgesproken met Jesse. De rest van de dag moet ik besteden aan het voorbereiden van donderdag en vrijdag. En hoewel ik het erg leuk vind dat Jesse komt, zie ik nu al een klein beetje op tegen de vraag die hij me ongetwijfeld gaat stellen. Wat ik van mijn portret vind. Waarom ik hier tegenop zie? Omdat ik dan zelf echt moet gaan denken wat ik er van vind en om eerlijk te zijn ben ik er zelf nog niet helemaal uit.
Dinsdag kan ik heel kort over zijn: ziekenhuis.
Het (hopelijk) maken van afspraken. Hier zit heel erg de angst dat ik me moet gaan verdedigen en ze mijn beperkingen niet begrijpen. Zowel psychisch als somatisch. Hopelijk valt het heel erg mee, maar mijn ervaringen in het verleden doen het ergste vrezen. Ik houd mezelf maar voor dat dingen veranderen en dat het waarschijnlijk mee gaat vallen, maar dat maakt de stress er niet minder om. En dat is dan nog afgezien van de stress die ik altijd al heb van ziekenhuizen en de angst voor een operatie en de narcose.
En dan maandag. Bij Zorgbelang Brabant is er een voorvertoning van de portretten van Kevin en mij. En hoewel het alleen voor personeel is, is het toch de eerste echte “grotere” vertoning. Dit is misschien nog wel het spannendste van heel mijn week, al vind ik het moeilijk om toe te geven. Het afgelopen jaar heb ik een inkijkje in mijn leven gegeven, Jesse heeft dit heel mooi vastgelegd. En vervolgens misschien nog wel mooier geknipt tot een 15 minuten durend portret.
En hoewel ik me (soms wel) vaker zo kwetsbaar aan mensen heb laten zien, heb ik dit nog nooit zo op film gedaan. En dit is ook meteen mijn grote angst. Nou ja angst is overdreven, maar spanning is ook weer niet lading dekkend. Toen ik besloot mee te werken aan deze portretten had ik een bepaald beeld voor ogen. Veel inzoomen op mijn diverse rollen als cliëntenvertegenwoordiger, laten zien dat ik (we) op niveau mee kunnen denken en praten.
Maar er gebeurde nogal wat dat jaar, waardoor naast deze beelden er ook heel veel “persoonlijkere” dingen op film kwamen. De interviews met Jesse werden veel persoonlijker dan ik dacht. Ook heel mooi, maar voor mij ook heel moeilijk. Toen de vraag kwam welke kant ik met het portret op wilde gaan, het “zakelijke” of het “persoonlijke” koos ik na eventjes nadenken toch voor het persoonlijke. Al was het nooit de bedoeling me zo kwetsbaar te laten zien, het resultaat was gewoon te mooi om niet te gebruiken.
Ik sta 100% achter mijn portret, waar dan mijn grote spanning vandaan komt? Niet dat mensen die mij heel goed kennen hem zien, voor hen is er niets nieuws. Ook niet dat mensen die mij helemaal niet kennen hem zien, wat heb ik immers verder met die mensen te maken? Al hoop ik wel dat het een basis kan vormen voor een goed gesprek. Mijn “angst” zit hem er juist in dat mensen die ik een beetje ken hem zien. Mensen die nu nog het beeld hebben van mij dat ik met pijn en moeite heb opgebouwd en in stand houd. Ik ben bang dat ze me heel anders gaan bekijken, want nu zien ze wat er achter het masker zit. En ik heb totaal geen controle meer over de hoeveelheid “echte Eelco” die ze te zijn krijgen, want ze krijgen de volle 100%. Hopelijk kan ik over een aantal weken zeggen dat ik me weer eens gruwelijk heb vergist en ik de mensen om mij heen tekort heb gedaan, maar op dit moment is er die (gezonde) spanning.
Maar vergis je niet, als ik morgen opnieuw zou worden gevraagd, doe ik het meteen weer. Want hoe spannend en eng het ook is, het voelt ook heel goed om iedereen dat kijkje in mijn leven te geven. Stiekem ben ik best wel een beetje trots op mezelf dat ik me op deze manier bloot geef. Een manier die voor mij nieuw is, maar ook een manier die voor mij heel waardevol is.
En als je jezelf nu afvraagt: “leuk dat je heel de tijd over een portret praat, nu ben ik nieuwsgierig geworden wanneer kan ik hem zien?” Heb eventjes geduld, zeer binnenkort is hij voor iedereen te zien. Blijf mijn Twitter en Blog in de gaten houden. Maar ik beloof je, ook jij mag hem zien, iedereen mag hem zien. Wereld berg je maar, ik kom er aan.