Precies zoals jij gewild zou hebben. Waarom ik er zoveel over praat? Niet omdat ik dat nu zo nodig wil, nee sterker nog soms wil ik het helemaal niet en wil ik mijn verdriet van mij alleen laten zijn, maar ik praat er veel over omdat mensen mij vragen stellen. Ze stellen mij vragen over jou. O wat zou jij me op dit moment haten, al die keren dat ik over jou praat, maar je zult het me maar moeten vergeven, want met jou praten dat lukt niet meer. Tenminste niet in de “normale” zin van het woord, want bijna elke avond “vertel” ik je eventjes mijn dag.
6 maanden sinds jij er niet meer bent, 6 maanden geleden zat ik bij de telefoon te wachten op het onvermijdelijke telefoontje van jouw overlijden. Wat was dat een moeilijke dag, maar tegelijk ook een mooie dag, hoe gek het ook klinkt. Jij hebt de rust gevonden die je in het leven niet kon vinden. En hoe erg ik je ook mis ik ben ook blij voor je, blij dat jij tot het laatste moment jouw leven hebt geleefd zoals jij het wilde, al was dat dan binnen de beperkingen van je klachten. Blij ook dat je me al in een vroeg stadium in vertrouwen hebt genomen over je datum, dat we er samen veel over hebben kunnen praten, blij dat je me op de dag zelf het tijdstip vertelde, en me de details vertelde van hoe je het ging doen. Dat vertrouwen heeft heel veel voor mij betekend.
Ik mis je nog elke dag. En waar het in het begin echt een gevoel was dat de hele dag bij me was, wordt het gevoel wel veel minder. Maar dat is ook meteen het moeilijke, als het gevoel nu komt overvalt het me vaak. Ik spreek iemand die nog niet van je overlijden wist, BAM, daar is het gevoel. Vorige week nog. Weet jij nog dat wij ruim een jaar geleden een keer met iemand gesproken hadden over het samen geven van een cursus, nee? ik neem het je niet kwalijk ik was het ook vergeten. Maar ik kreeg dus een mailtje in mijn mailbox hierover en dat ze jou niet konden bereiken en het daarom maar via mij probeerden, tja, dan komt het gevoel wel eventjes keihard binnen zeg maar. En hoe beantwoord je zo’n mailtje? Moeilijk, tot ik ineens besefte dat jij in je blogs het antwoord zelf al gaf. Dus netjes mailtje terug gestuurd dat je was overleden en dat ze vooral je blogs moesten lezen.
6 Maanden alweer, weet je nog, nu iets meer dan een jaar geleden, dat we bij de eerste bijeenkomst van broedplaatsz zaten. Wij samen naast elkaar, vol vragen en opmerkingen. Jij schrok van de vraag om jezelf voor een jaar vast te leggen aan het project. En van alle aanwezige was ik op dat moment de enige die wist waarom. Achteraf ben ik zo blij dat je ondanks je twijfel, niet over het project maar over de tijdsduur, toch hebt meegedaan. Wat was dat leerzaam voor ons allemaal. En wat laat je een schat aan informatie voor ons achter.
6 Maanden geleden moest ik jou beloven een nieuw maatje te zoeken, niet om jou te vervangen, een taak die niemand kan volbrengen, maar om opnieuw iemand te leren vertrouwen en dichtbij te laten. Je weet hoe moeilijk dat voor mij is. Maar ik heb het je beloofd.
Weet je nog, wij zouden ze bij Zorgbelang wel eventjes vertellen hoe het moest. En trouwens als we dan toch samen bezig waren, waarom stoppen bij Zorgbelang, ook maar meteen de gemeente Tilburg, de randgemeente, ach we doen heel Brabant, nee laten we heel Nederland nemen. Oke achteraf waren we heel misschien een heel erg klein beetje te ambitieus. Maar het begin hebben we wel samen gemaakt.
6 maanden ga ik nu zonder jou naar de gemeentes toe. 6 maanden ga ik nu zonder jou naar WMO raden. 6 maanden geef ik nu zonder jou cursussen en voorlichting. En op die momenten mis ik je het meest. Wij waren zo’n goed team. Voelde elkaar feilloos aan. Maakte elkaars zinnen af. Het komt nu dan ook regelmatig voor dat ik halverwege mijn verhaal stilval, en me dan afvraag waarom jij het niet overneemt. BAM, dat komt dan wel binnen.
Lieve Elmira, jij hebt ook voor mij veel dingen duidelijker gemaakt. Het belangrijkste misschien wel dat ik zelf de keuze heb gemaakt om nog wat langer door te gaan met mijn leven. Want jij hebt mij doen inzien dat ik nog veel te bieden heb aan mensen. En jij hebt me ook laten zien dat als dan ooit dat moment komt dat de kosten niet langer opwegen tegen de baten, je altijd op een waardige mooie en vreedzame manier dit leven kan verlaten.
Lieve Elmira, jij hebt voor mij nog meer wegen geopend om thema’s al euthanasie en zelfdoding bespreekbaar te maken. Iets waarvan wij altijd al wisten dat het moeilijke thema’s zijn. Maar ik merk dat er bij mensen zoveel behoefte is om ook hierover te kunnen praten.
Je weet dat ik een vrij nuchter type ben. En eigenlijk niet geloof in het lot en dat soort dingen. Maar het kan toch geen toeval zijn dat juist vandaag, op de dag dat jij 6 maanden dood bent ik opsta terwijl mijn wekkerradio “mooie dag” van bløf speelt. Een nummer dat ik helaas nooit meer kan horen zonder toch een traan te laten.
Lieve Elmira, Ik heb het je tijdens ons laatste “live” contact gefluisterd, omdat ik het toen nog niet hardop durfde te zeggen. Maar nu kan en durf ik het wel. Elmira ik hou van je, zal altijd van je blijven houden en wat ga ik mijn maatje verschrikkelijk missen