Maar dan krijg ik de feedback. De cursisten waren allemaal heel positief. Mijn mede cursusleiders hadden wel opgepikt dat ik iets minder was dan normaal, maar volgens hun zat ik nog steeds ruim boven gemiddeld. Waarom ben ik dan zo streng voor mezelf? Ik heb geen idee. Want om eerlijk te zijn, wist ik zelf ook wel dat het ruim voldoende was.
Deze week heb ik, en ik vind het moeilijk om te zeggen, net iets te veel gedaan. Of net te veel, weet niet. Het leek mij precies genoeg, helaas zat er een presentatie bij waar ik echt een heel erg slecht gevoel bij had. Waar ik voor mijn gevoel niet de ruimte en kans kreeg om op mijn manier de diepte in te gaan, het bleef oppervlakkig. Dan baal ik, dan voel ik mij echt de GGZ-cliënt die eventjes komt opdraven zodat mensen kunnen kijken naar me.
Verder een presentatie, waarbij de ruimte gewoon echt niet geschikt was. Een grote open ruimte, waar ook nog een andere groep bezig was, en waar de geluiden van de catering die aan het opruimen waren en de nieuwe koffiekopjes aan het klaar zetten waren wel heel erg hard klonken. En natuurlijk doe ik dan mijn ding, maar dan kost het me zoveel meer moeite om mijn verhaal goed te doen. Ik ben dan te veel bezig met de prikkels en dat gaat gewoon ten koste van mijn verhaal.
Maar toch, als ik maandag weer dezelfde week zou hebben, dan zou ik het meteen weer doen. Ook al weet ik dat het mij veel energie kost, het is zo de moeite waard. Voor mij persoonlijk, ik krijg gewoon een goed gevoel als ik zie dat mensen door mijn verhaal geraakt worden, of als ik ze aan het denken kan zetten. Maar het is vooral de moeite waard omdat ik merk dat er zo veel behoefte is om meer informatie, om te horen hoe het is om met een beperking door het leven te gaan, en om vragen te kunnen stellen, vaak vragen waar ze al langer mee rond lopen, maar nooit hebben durven vragen.
Ja dat weegt voor mij zo op tegen de minder leuke kanten die er natuurlijk ook zijn. Maar dat is het hele leven, positief en negatief en je weegt en wikt en neemt een beslissing. en zolang het mij meer oplevert dan het kost is die beslissing makkelijk. Ook al zijn er soms mindere dagen. En dan ben ik zo blij dat ik kan terugvallen op mensen in mijn omgeving die mij steunen. Die snappen hoe het voor mij werkt en niet meteen zeggen dat ik dan minder moet gaan doen.
Het liefst zou ik natuurlijk overbodig zijn. Dat er geen stigma’s meer zijn, dat beleidsmakers precies weten hoe hun doelgroep in elkaar zit, iedereen zijn eigen kracht weet te vinden en kan verplaatsen in de situatie van een ander. Maar zolang dat nog niet is doe ik dit werk graag, want ik denk, nee ik weet wel zeker dat ik mijn steentje bijdraag.