We hebben het eigenlijk nooit echt afgesproken, maar het is wel een vanzelfsprekendheid geworden. En nu ben ik dus alleen thuis, mijn weekend verliep iets anders dan de planning was, helemaal niet erg natuurlijk, maar het geeft mij nu ineens heel veel ruimte om na te denken. Is dat dan de reden dat ik de weekends bij mijn ouders doorbreng? Zodat ik dan niet alleen ben en na kan gaan denken. Misschien wel, ik weet het niet.

Ik heb tijd gehad om veel te denken, over mijn leven, mijn verleden en mijn toekomst. Ik voel me rustig en opgefokt tegelijk. Raar eigenlijk. Waar sta ik nu precies. Ik weet het eigenlijk niet. Heb ik het leven waarvan ik altijd heb gedroomd? Zeker niet, maar aan de andere kant, waar droomde ik eigenlijk van? Ik zou het niet meer weten. Wel weet ik dat ik 35 ben. 5 jaar ouder dan ik van plan was om te worden. Ik weet niet waarom maar ik heb altijd het gevoel gehad dat ik de 30 nooit zou halen. En om eerlijk te zijn een paar keer heeft het weinig gescheeld of ik zou het niet gehaald hebben.

Waar sta ik eigenlijk in mijn leven? Ik weet het niet. Ik mag niet klagen, ik weet dat mijn leven zoveel erger zou kunnen zijn. Maar aan de andere kant, ook zoveel beter, misschien is beter niet het juiste woord, misschien moet ik eigenlijk zeggen zoveel meer maatschappelijk geaccepteerd. Is dat misschien een deel van het probleem? Voor mijn gevoel zit ik op dit moment op het top van mijn kunnen. Met leven bedoel ik. Ik ben veel verder dan ik 10 jaar geleden was en ik zie ook wel dat ik mezelf zal blijven ontwikkelen, waarom dan het gevoel dat het beter moet. En ik zeg expres moet, want zo voelt het. De maatschappij om mij heen oordeelt en veroordeelt. En ik voel de druk om daaraan toe te geven, maar ik probeer het niet te doen, want ik heb ontdekt dat ik mezelf dan voorbij loop. Dat ik dan zeker faal. Als ik het op mijn tempo doe, de veranderingen doe als ik eraan toe ben, en ze goed voelen, dan lukt het vaak wel. Bezwijk ik onder de druk van de maatschappij? Misschien wel. Ik weet het niet.

Mensen die ik voor het eerst ontmoet hebben meteen een oordeel over mij klaar. Dat snap ik wel, ik doe hetzelfde bij mensen die ik voor het eerst zie, maar er lijkt wel een groot verschil. Waar ik mensen vaak negatief en te laag inschat, en ik weet ook wel dat dit een aandachtspuntje voor mij is, lijken mensen bij mij juist het omgekeerde te doen.

Hiermee bedoel ik dat ik mensen eerst wat beter moet leren kennen, om hun echt op waarde te schatten. Iemand die mij een uitleg gaat geven over iets is in mijn eerste oordeel bijdehand en een betweter, maar al vrij snel pas ik mijn mening aan en zie ik dat het een gedreven iemand is met veel kennis en passie. Misschien dat ik te negatief begin, maar ik weet het van mezelf en geef mensen een kans.

Mensen die mij voor het eerst spreken vinden mij vaak een “sterke” persoonlijkheid, gedreven, beleefd en vriendelijk. Ik weet dat de mensen die mij een stuk beter kennen nu waarschijnlijk niet meer bijkomen van het lachen. Vaak denken ze dat ik een HBO of universitaire studie heb gedaan en werkzaam ben als manager in de zorg of als psycholoog. Als ik ze dan vertel dat ik “maar” een MAVO diploma heb en een een Wajong uitkering heb, dan slaat het beeld dat ze hebben meteen door naar de andere kant. Dan ben ik meteen als persoon helemaal niets meer waard.

Hoe komt dat toch? De waarheid ligt ergens in het midden. Ik weet dat ik een schat aan ervaringen heb, dat als ik ergens echt voor ga ik mezelf er 100% voor geef en ik vind het heerlijk om op beleidsnivo mee te denken en te sparren en weet dat ik dit ook kan. Op sommige andere gebieden moet je me echt niets vragen want daar weet ik gewoon niets van. Ik heb net als elk mens, mijn positieve en negatieve kanten. Van sommige dingen weet ik veel, van sommige dingen weinig. Sommige dingen kan ik heel goed, andere niet.

Maar waarom word ik altijd weer als een dom en waardeloos persoon neergezet en moet ik dan zo hard werken om te bewijzen dat ze het mis hebben? Waarom maak ik het nog regelmatig mee dat mijn mening en input tijdens een vergadering genegeerd word? En als dan een hoog opgeleide, hardwerkende psycholoog, psychiater of ambtenaar precies hetzelfde zegt dat het dan wel ineens serieus genomen gaat worden?

Het stomme is dat mensen die mij dan wat vaker tegenkomen op vergaderingen en zo, hun beeld wel weer bijstellen. Maar dan vaak weer naar het andere uiterste. Dan krijg ik de vragen waarom ik niet 40 uur in de week werk, waarom ik nog steeds hulp nodig heb, want ik weet het zo goed te verwoorden, zo goed over te brengen en ik kom zo goed mee op hun nivo. Waarom mag ik er niet gewoon ergens tussen in zitten en zijn zoals ik ben. Iemand die veel kwaliteiten heeft, maar ook zijn zwakheden en valkuilen. Iemand die binnen de beperkingen die ik nu eenmaal heb er toch het beste van probeer te maken. Het lijkt wel dat mensen zwart-wit denken. Het een of het ander. De waarheid is grijs. Het zit er tussen in. En dit geld natuurlijk niet alleen voor mij. Dit geld voor iedereen. Echt iedereen.

Ik weet ook wel dat ik makkelijk praten heb, ikzelf trap ook nog vaak zat in de valkuil van zwart-wit denken. Ik heb ook moeten leren anders naar mensen de te kijken. Sterker nog dat ben ik nog steeds aan het leren.

Zoals gewoonlijk ging dit blog weer eens de compleet andere kant op dan ik van plan was. Schijnbaar zat dit mij heel erg hoog. Nou ja het is er nu uit.