Sommige dingen die ik niet wilde delen omdat ik geen zin had om dan tijd te moeten besteden aan de ongetwijfeld negatieve reacties die ik dan zou krijgen.
Het vreemde is dat er eigenlijk voornamelijk goede dingen gebeurd zijn. Ik doe steeds meer dingen waarvan ik blij kan worden, heb het gevoel dat ik goed bezig ben en dat ik een verschil kan maken in het leven van mensen. Maar toch gebeuren er ook heel andere dingen, ik voel me gespannen, ik voel me onzeker en angstig en ik voel me nog steeds heel verdrietig. Want door alle positieve dingen in mijn leven komen ook de angsten weer naar boven. “het gaat te goed, dit kan niet zo door blijven gaan”, “wanneer komt nu de terugval?”, “mensen gaan alleen maar met mij om omdat ze iets van me willen en laten me vallen als ze het hebben”, dit zijn zo maar een paar gedachtes die ik om de haverklap heb nu.
Gelukkig sta ik een stuk steviger in mijn schoenen dan een 5 jaar geleden, toen zouden deze gedachtes altijd overheersen en er zelfs voor zorgen dat ik al het goede dat ik nu heb kapot zou maken, want een klote leven is nog altijd beter dan leven in onzekerheid wanneer het weer mis gaat. Ik ben blij en trots te kunnen zeggen dat ik dat met hulp redelijk onder controle heb.
Met hulp ja, want ik merk dat de behoefte aan hulp, zowel professioneel als mantelzorg aan het toenemen is. Vroeger zou ik dat zwak van mezelf hebben gevonden, want ik wil het alleen kunnen. Nu vind ik het alleen nog moeilijk, maar ik vraag de hulp wel. Uit ervaring weet ik dat dit ook maar tijdelijk is, helaas is mijn hulpvraag niet een mooie rechte lijn maar een grimmig berglandschap, met pieken en dalen. Het is dan ook fijn dat het (nog) mogelijk is dat mijn hulpverleners hier flexibel mee om kunnen gaan.
Op het gevaar af dat er (weer) mensen me gaan aanspreken dat ik me niet zo moet aanstellen. Wat ze best mogen van mij, iedereen mag hun mening hebben, maar doe dat dan openbaar zodat ik antwoord en uitleg kan geven en andere mensen er misschien ook nog iets van opsteken, ga ik toch antwoord geven op een vraag die iemand mij laatst stelde.
“Wat is er op dit moment het moeilijkste voor je? Want ik zie je regelmatig tijdens vergaderingen en bijeenkomsten het moeilijk krijgen” was de vraag. Het antwoord kan ik in een woord samenvatten, al zal ik ook hier toegeven aan mijn behoefte het uit te leggen. Dat ene woord is “Elmira”
Elmira en ik hadden al jaren lang de grootste plannen om de wereld eens te veranderen, het stigma op de GGZ en op suïcide weg te nemen. De beleidsmakers en zorgverleners eens haarfijn te vertellen wat ze fout deden en dan als we er toch mee bezig waren ze eens te zeggen hoe het dan wel moest. En natuurlijk wisten wij ook wel dat dit nooit zou lukken, maar groots dromen, dan bereik je misschien kleine dingen was het motto. En nu door omstandigheden (transitie WMO, jeugdzorg) liggen er super veel kansen. En ik spring daar ook op. Ik heb het nog nooit zo druk gehad, en ik vind het geweldig. Maar ik doe het wel zonder haar, waar we het samen zouden doen. We waren zo op elkaar ingespeeld, dat ik me soms betrap dat ik halverwege een zin stop met praten omdat Elmira dan mijn verhaal zou overnemen. En hoeveel plezier en energie ik ook uit die bijeenkomsten haal, elke keer weer doen ze pijn omdat ik juist dan Elmira zoveel extra mis.