Vandaar weer mijn oude methode, schrijven en niet terug lezen. Wel heb ik hulp gevraagd om binnenkort eens een meer inhoudelijk blog over de zorg te schrijven. Ik heb veel goede (en ook minder goede) ideeën die ik graag wil toelichten, maar om dat op schrift te doen lukt me maar niet.
Oke terug naar de orde van de dag. Gisteren ben ik (samen met ruim 300 andere) te gast geweest bij het congres “Veilig in de GGZ”. Het onderwerp was, hoe kan het ook anders patiëntveiligheid in de GGZ. Valt het je trouwens op dat we nu ineens weer patiënt zijn i.p.v. cliënt? Nou ja die discussie voer ik graag een andere keer.
De dag begon met een plenair gedeelte. Veel open deuren die ingetrapt werden. Eigenlijk voornamelijk dingen die ik al wel wist. Maar omdat de sprekers het erg leuk en betrokken brachten was het goed vol te houden. Wel viel mij op dat veiligheid heel erg als risicomanagement wordt gezien. Ook dat het allemaal zo groot is, brandveiligheid, suïcide, medicatie. Allemaal heel belangrijk voor een heel grote groep van cliënten, maar voor mijn gevoel werd er een beetje voorbij gegaan aan het feit dat voor veel cliënten dat abstracte begrippen zijn, waarbij ze er trouwens vanuit gaan dat het daarmee wel goed zit.
Echter voor veel cliënten begint veiligheid op een veel lager niveau. Namelijk voel ik me wel veilig. En of dat nu op een (gesloten) verblijf afdeling, een ambulante locatie of bij een huisbezoek is, dat maakt niet uit. Het gaat om het gevoel. En dan blijkt dat er toch nog een kloof is tussen de beleving van cliënten en de beleving van bestuurders/managers. Al ben ik er van overtuigd dat gisteren die kloof wel minder is geworden.
Ik heb erg genoten van een workshop over een onderzoek naar de implementatie van de multidisciplinaire richtlijn suïcide. Hoewel ik schrok van de resultaten, te weinig mensen kennen de richtlijn, laat staan gebruiken hem. Maar dat is natuurlijk met wel meer richtlijnen zo. Vond ik het goed om te horen dat er mensen met het onderwerp bezig zijn en het ook niet dood wordt gezwegen (sorry voor deze zeer flauwe grap).
Daarna was het mijn beurt. Samen met 2 collega’s uit de strategiegroep “kwaliteit en veiligheid” van ggzbreburg. Onze workshop was getiteld “ZO! Zijn onze manieren” en ging over de manier waarop wij binnen GGZbreburg de verbetering van kwaliteit & veiligheid aanpakken.
Ons verhaal werd goed ontvangen. Er werden goede vragen gesteld en ik merkte zelfs dat mensen al bezig waren ons verhaal te vertalen naar hun eigen organisatie.
Hierna was het tijd voor het afsluitende “hapje & drankje” voor mij het meest waardevolle en tegelijkertijd moeilijkste deel van de dag. Waardevol omdat ik kan netwerken, mensen kan aanspreken die ik iets wil vertellen, en kan luisteren naar mensen waarvan ik wil leren. Nieuwe contacten opdoen en bestaande contacten warm houden. Tegelijk is dit dus ook waarom dit zo moeilijk voor mij is. Het is sociaal gedrag, het is persoonlijk. Dingen die ik wel kan, maar wel moeilijk zijn voor me.
Helaas sloot ik de dag die verder zo geweldig was verlopen af met een voor mij negatief iets. Een gesprek waarbij ik zo vastliep dat ik letterlijk ben gevlucht omdat ik anders waarschijnlijk iets zeer onaardigs en onprofessioneel had gedaan. Ik twijfel of ik hier over moet bloggen, ga het denk ik eerst proberen met de persoon in kwestie te bespreken.
Ik besef dat ik misschien op zaken die juist heel interessant zijn niet diep ben ingegaan. Dit komt mede omdat ik het moeilijk vind mijn gedachtes en ideeën daarover op papier te zetten, maar ook omdat het anders heel lang wordt. Mocht je echter graag meer willen weten over een onderwerp, vraag het me en ik schrijf er een stukje over.