Oké je bent er nog, mooi. Dan nu nog een waarschuwing, of eigenlijk een verzoek. Als je het onderscheid tussen mij als persoon en mij als functie die ik bekleed niet kan maken stop dan ook maar met lezen.
Oké je bent er nog steeds, fijn. Mijn laatste blog waarin ik uitgebreid aangaf dat ik als persoon mijn tweets plaats en blog. Schijnbaar begrijpen mensen dat niet. Weet je dat mag, maar heb dat het lef om MIJ aan te spreken. En ga niet via ELK ander kanaal dat je kan vinden klagen over mijn mening. En weet je trouwens, klaag dan desnoods over hoe ik hem verkondig als je daar moeite mee hebt, maar MIJN mening is MIJN mening en een mening kan nooit verkeerd zijn. Hij kan kortzichtig zijn, op verkeerde informatie gebaseerd zijn, grof zijn, kwetsend zijn zelfs, maar een mening kan NOOIT verkeerd zijn.
Dus spreek me aan op hoe ik hem verkondig, want ja ook daar kan ik fouten in maken, maar ga niet zeggen dat ik een mening niet mag hebben omdat hij niet 100% in lijn ligt met een van de vele instanties die ik vertegenwoordig. Je merkt het dit zit mij echt heel diep. Ik ben namelijk mezelf heel bewust van mijn verantwoordelijkheden. En ik zorg er altijd voor dat ik duidelijk ben wanneer ik een privé mening verkondig en wanneer ik namens een achterban of instantie spreek.
De laatste tijd is geen makkelijke voor mij geweest. Op zich loopt alles, maar ik merk gewoon dat ik er bijna nooit van kan genieten. En wat doe ik dan, ik begraaf mijzelf in afspraken, zeg overal ja op. En als iemand dit nu leest en denkt ik zal Eelco maar niet vragen om binnenkort te komen spreken of mee te denken, dan begrijp je me verkeerd. Ik heb het op tijd gezien, ik weet het van mezelf. En samen met mijn vrienden en hulpverleners ben ik bezig om hier de balans in te vinden (wat een rot woord het balans, echt zo GGZ).
Waar ik wel behoefte aan heb is dat mensen zich niet beledigd voelen als ik na een vergadering of cursus meteen naar huis ga. Mensen het snappen dat ik eventjes minder tijd voor ze heb. Binnenkort krijg ik het weer rustiger, dan maak ik het goed met jullie. En trouwens mijn ECHTE vrienden weten dat ik als ze er om vragen en me echt nodig hebben alles laat vallen en er voor ze ben.
Wat gaat er dan mis op dit moment? Ik weet het gewoon niet. er zijn veel veranderingen in en rond mijn leven. N gaat een nieuwe fase in met haar vriend en ik zou liegen als ik zeg dat ik niet bang ben dat het gevolgen gaat hebben voor onze vriendschap. En nu weet ik wel dat het niet negatief hoeft te zijn en we praten er ook over, maar toch. Mijn ervaring is helaas vaak anders geweest en verwacht je toch dat het nu zo weer gaat. En erger je gedraagt je er ook naar (hoezo het paflov effect?) Maar gelukkig heeft N mij in het verleden al bewezen dat ze anders is als andere.
Alle bezuinigingen en plannen van de regering hakken er ook in. Ik durf wel te zeggen dat ik iets eerder en beter op de hoogte ben dan de meeste mensen. Hierdoor maak ik me dus ook vaak eerder en langer zorgen dan de meeste mensen. Soms zou ik wel eens willen dat ik net als sommige mensen die ik ken onwetend was, of zijn ze in ontkenning? Daar komt nog bij dat ik mezelf ook terdege besef dat bezuinigingen nu eenmaal niet te vermijden zijn. Helaas schijnen mensen van mij te verwachten dat ik tegen ALLE bezuinigingen ben. En sommige mensen vinden mijn pragmatische manier van meedenken, voor mij de enige manier om een beetje invloed uit te oefenen, gelijk staan aan landverraad. Natuurlijk heb ik liever dat ze niet bezuinigen op de zorg en uitkeringen. En dat zeg ik ook elke kans die ik krijg. En daarna ga ik meedenken over hoe we binnen de bezuinigingen die er nu eenmaal liggen de effecten zo klein mogelijk kunnen houden voor mijn doelgroep. Is dat fout, moet ik NEE blijven roepen? En mezelf op die manier buitenspel zetten? Dan weet ik zeker dat ik geen invloed meer heb. En voor degene die mij verwijt dat ik alleen aan mezelf denk als ik met dit onderwerp bezig ben………. Ik heb regelmatig staan pleiten voor een maatregel die voor mij persoonlijk heel nadelig was omdat hier de grootste groep van mijn achterban die ik op dat moment vertegenwoordigde het minste last van zou hebben.
De laatste tijd ben ik weer veel meer bezig met het einde van mijn leven. En maak je niet druk. Ik heb geen actieve plannen. Ben zelfs niet bezig met een voorbereiding voor het geval dat (ik heb geleerd van mijn grote fout die ik een tijd geleden maakte). Maar ik merk steeds vaker dat ik uitkijk naar de dag dat ik te horen krijg dat ik nog maar kort te leven heb. Ik vind dit een vreselijk gevoel, het voelt ook bijna als verraad aan al de mensen om mij heen die zo hun best doen voor mij en betrokken zijn. En dan bedoel ik echt iedereen, niet alles professionals. Het is misschien ook wel heel laf van mij, wel dood willen, maar er geen actie op durven ondernemen. Of misschien ben ik er wel niet zeker van, want zo heel soms is het leven voor een paar minuten wel de moeite waard, maar helaas kan ik dat gevoel nooit vasthouden...
Trouwens als je nu vindt dat ik omdat ik eerlijk over deze gevoelens en twijfels schrijf ik niet geschikt ben om mijn andere bezigheden te vervullen, mail mij dan. Maar ga niet weer over mijn hoofd klagen…..
Lees je nog? Dan zal ik nog een laatste ding zeggen waar ik echt heel veel last van heb. Kort en krachtig omdat nou ja, kort en krachtig.
Ik mis Elmira.