Ik heb het zo en zo al niet zo heel erg op de zon, maar als het dan ook nog zo warm is en benauwd dan haak ik al snel af.
Ik heb er lichamelijk en geestelijk last van. Maar helaas lijken veel mensen dat niet te begrijpen of vinden ze dat ik me maar aanstel. Het liefst blijf ik binnen, want daar is het met een aantal ventilatoren en heel veel water nog redelijk uit te houden. Maar helaas moest ik de afgelopen dagen een paar keer de deur uit.
Oke ik weet dat mijn gewicht nu ook niet echt meehelpt om dit weer te overleven. Daar ben ik mezelf echt wel van bewust, daar hoef ik niet elke keer aan te worden herinnert. En ja misschien ben ik ongezellig dat ik liever binnen zit of als ik dan toch buiten moet zitten ik de schaduw opzoek. Maar dit is voor mij de enige manier om nog een beetje verkoeling te krijgen. Ja ik weet ook wel dat ik als ik een stuk heb gefietst of gelopen in dit weer en flink bezweet ben niet het meest aantrekkelijke uitzicht vorm. En ja ik weet ook dat mijn t-shirt dan nat is van het zweet, maar waarom lach je me dan uit als ik me eventjes opfris op een toilet? Als ik een half uur eerder op afspraken verschijn puur om af te kunnen koelen zodat ik niet zwetend en buiten adem met jouw aan een vergadertafel zit? Waarom is het grappig dat ik extra t-shirts bij me heb en een handdoekje om het zweet van me gezicht te halen?
En ik ben me daar al genoeg bewust van. Daar hoef je me niet elke keer op te wijzen. En ja, op dit moment sport ik niet, want dat is gewoon levensgevaarlijk. Maar moet je me daaraan blijven herinneren ? Ik doe mijn best om er het beste van te maken.
Geestelijk heeft dit natuurlijk zijn gevolgen. Ik voel me gewoon niet lekker in me vel zitten. Ben me er super bewust van dat ik zweet en schaam me om onder de mensen te zijn. Het liefst zou ik in een hoekje van de kamer kruipen en wachten tot de herfst. Een soort van zomerslaap. Maar ik doe het niet, want dan weet ik zeker dat het alleen maar slechter met me gaat. Ik probeer me dingen te blijven doen, maar ze kosten ook geestelijk veel meer energie dan normaal. Ik word op een kei harde manier gewezen op mijn lichamelijke en geestelijke beperkingen.
En natuurlijk ik ben zelf verantwoordelijk voor mijn lichaam en geest. En binnen mijn mogelijkheden doe ik echt wel de best. Maar je best doen geeft niet altijd het resultaat dat je wilt hebben. Soms is je best doen gewoon niet genoeg. Soms is het beste wat jij kan geven in de ogen van anderen niet waard en vinden ze je slap en zeggen ze dat je het niet probeert. Jammer dat ik ze niet een dag mij kan laten zijn, dan zouden ze merken dat er een wereld van verschil zit in het je uiterste best doen en resultaat. Sommige dingen kosten mij nu eenmaal geestelijk veel meer moeite dan bij “normale” mensen. En voor iedereen die zegt dat het een kwestie is van gewoon doen… Was het maar waar.