Voor ons beide was dat een manier om onze frustraties en ergernissen van de vergadering een plek te geven. Eventjes samen met een sarcastisch en vreemd gevoel voor humor de dingen relativeren.
Er is de afgelopen maand geen dag voorbij gegaan dat ik niet aan haar heb gedacht, maar het gemis was de afgelopen week zo voelbaar. Alleen op de fiets richting vergadering. Daar veel te vroeg zijn, want in mijn agenda stonden nog “Elmira” tijden, ons half uurtje koffie drinken. Ik betrapte me tijdens een vergadering erop dat ik een punt duidelijk wilde maken en halverwege zweeg, mensen keken mij raar aan, en ik schrok, want ik was echt aan het wachten tot Elmira mij zou bijvallen en het van me zou overnemen. Iets was we vaak deden, 2 maken meer indruk dan 1.
Ik denk niet dat veel mensen het aan me merken, maar ik ben echt een beetje de weg kwijt. Elmira betekende veel meer voor mij dan ik eigenlijk zelf doorhad. Gelukkig kan ik bij een paar mensen terecht, maar het grootste deel snapt het niet. Een reactie als “maar het is alweer een maand geleden” en “tja, het is niet alsof er familie is doodgegaan” daar kan ik echt helemaal niets mee. Voor mij is het PAS een maand geleden en het voelt alsof er familie is doodgegaan.
Ik merk dat ik heel veel aan het denken ben. Over echt alles en nog wat. En eigenlijk kom ik elke keer weer uit bij het de complete zinloosheid van het bestaan. Ik doe mijn dingen, maar waarom eigenlijk? Als ik ze niet zou doen dan doet iemand anders ze wel. Als ik er niet ben voor mensen vinden ze wel iemand anders. Wat doe ik in godsnaam hier op deze aarde? Waarom besta ik en wie zit daarop te wachten…….
Zowel gevoelsmatig en met beredeneren is het allemaal niet meer de moeite waard, snap ik niet wat ik hier nog doe. Maar als ik dan ook de gevoelens toelaat die ik niet helemaal snap….. Dan, tja dan…. Dan moet ik eerlijk zeggen dat ik het niet weet. Er schijnen toch mensen te zijn die mij de moeite waard vinden. Die de dingen die ik doe belangrijk vinden en het fijn vinden dat ik ze doe, en vaak ook goed doe. Mensen die mij niet graag zouden missen. het zijn er maar een paar, maar soms is een paar net genoeg.
Ik ben vrij open over mijn wil om te leven. Ik heb geen doodswens, maar ook geen wens om te leven. Als mij vandaag verteld zou worden dat ik morgen niet meer wakker zou worden…… Ik zou een of 2 mensen bellen, nog een drankje met ze doen en dan maar eens vroeg in bed kruipen. Ik heb nog steeds het idee dat ik niet op een natuurlijke manier aan mijn einde zal komen. En wanneer dit over vele jaren na een weloverwogen besluit op een rustige manier zal gebeuren (wat ik hoop), of in een impuls na een “trauma” of in wanhoop (wat ik vrees), hoop ik dat mensen er vrede mee kunnen hebben.
En daar zit nu juist het probleem, en de reden dat ik op dit moment wel verder ga met leven. Iedereen zegt tegen mij dat ze het begrijpen, dat ze het jammer vinden, maar als het mijn keuze zou zijn ze er respect voor zouden hebben. Precies alle woorden die ik ook tegen Elmira vertelde als we het erover hadden. Dat ik het snap, dat ik er vrede mee zou hebben, dat ik begrijp dat het genoeg kan zijn en dat ik trots op haar ben dat ze zou duidelijk voor haarzelf kiest.
Maar zo voel ik me nu niet. Ik ben boos, ik voel me eenzaam. Ik voel alleen gemis, alleen angst, alleen maar woede. Dat ze er niet meer is. Dat ik het nu alleen moet doen. Ik weet dat het heel erg oneerlijk is van me om te zeggen, maar ik voel me in de steek gelaten. Wij zouden samen de GGZ wel eens leren hoe het moest. Wij zouden samen de wereld veranderen. En nu moet ik het alleen doen. Ik heb er de kracht niet voor. En ik schaam mij zo, want ze verdiend het niet dat ik zo over haar denk……
Tegelijk voel ik ook wel al het andere, maar de negatieve, egoïstische gedachtes nemen vaak de overhand. Iedereen zegt dat het normaal is. Dat dit bij rouw heel normaal is, maar ik schaam me ervoor.
En dit is ook meteen een reden dat ik doorga met mijn leven. Vroeger was wat doe ik mijn nabestaande aan maar een heel klein gewichtje op de balans die ik opmaakte. Nu merk ik dat het een van de belangrijkste gewichten is geworden. Ik wil mijn nabestaande ondanks wat ze nu allemaal zeggen, niet aandoen waar ik op dit moment doorheen ga.
Zoals iedereen wel heeft gemerkt Twitter en blog ik veel minder dan in het begin. Ik ben op dit moment gewoon nog te druk bezig dingen voor mezelf plekjes te geven. Maar pas op, er komt een dag…….. dan zal ik jullie weer veel gaan vervelen met mijn tweets. En voor blogs. Er zitten er veel in mijn hoofd, maar de woorden komen er niet uit. Niet zoals de woorden die ik vandaag schreef eruit kwamen, bijna als vanzelf, zonder na te denken. Ik ga ook niet terug lezen, dus vergeef mij mijn spellingfouten en rare zinsopbouw.