Alleen de mensen die mij supergoed kennen, de mensen die het dichtste bij mij staan, die hebben soms heel soms een idee.
Het is niet hun schuld, het is de mijne. Ik ben in de loop van de tijd erg goed geworden in het toneelspel. Ik laat niet graag mijn kwetsbare kant zien. Ik laat niet graag zien dat ik het moeilijk heb, dat ik het vaak niet meer weet en dat ik eigenlijk totaal onverschillig tegenover het leven sta.
Familie, vrienden, kennissen, collega’s, mantelzorgers en professionals, het ligt niet aan hun. Ze doen echt wel hun best om mij te begrijpen, om mij te helpen. Het ligt aan mij. Ik vind mezelf de moeite van het begrijpen en het helpen niet waard. Ik wil ook niet dat andere mensen zich zorgen om mij maken. Een van de manieren om dat te voorkomen is het optrekken van een muur. Afstand scheppen, niemand te dichtbij laten komen. Je ook heel de tijd afvragen waarom de ander met je om wilt gaan, wat er voor hun te halen is. Want omgaan met mij, zomaar omdat iemand dat wilt voor wie ik ben, nee dat is bijna niet te geloven.
Er is nog een reden dat ik niet wil dat mensen zien hoe zwaar het soms is. Want dan gaan ze invullen, gaan ze voor mij bepalen wat goed is. Ik heb het gemerkt. Als ik zeg dat een bepaalde activiteit mijn heel veel energie kost, dan vragen ze me niet meer, omdat ze mij willen beschermen. Helaas snappen ze niet dat hoewel het veel energie kost ik er ook heel veel voor terug krijg. En dat ik zelf de keuze wil kunnen maken of ik iets wel of niet doe. Of de prijs het wel of niet waard is.
En natuurlijk was er nog een reden om heel mijn leven lang toneel te spelen. Op die manier kon ik mezelf voor de gek houden. Iets dat heel lang gewerkt heeft. Maar nu niet meer. Voor mezelf toegeven dat het niet goed gaat, dat ik dingen in mijn leven mis, dat ik rouw om gemiste kansen en dat ik doodsbang ben om te veranderen, dat is het moeilijkste dat ik ooit heb gedaan.
En nu sta ik voor een taak die nog moeilijker is. Toegeven aan iedereen om mij heen dat dit zo is. Stoppen met het toneelspel. Alleen ben ik zo bang. Mensen gaan mij willen helpen. Mensen gaan met oplossingen komen. Mensen gaan mijn ontzien, of nog erger… Mensen zullen mij een aansteller vinden. Want het ging altijd zo goed. Wanneer wordt een toneelspel de werkelijkheid? Ik denk als je het maar lang genoeg volhoudt. En uitleggen waarom, waarom ik al die tijd heb gelogen, mensen niet heb toegelaten, waarom ik de dingen die ik gedaan heb deed. Ik zou niet weten hoe het moet.
Ik kan niet uitleggen waarom ik ben zoals ik ben, doe zoals ik doe, denk zoals ik denk. Ik kan uitleggen welke trucjes ik gebruik om in deze wereld staande te blijven. Op welke manieren ik me het aangepast om te overleven. Maar helaas kan ik niet uitleggen hoe het van binnen werkt. Ik kan de situatie omschrijven, mijn acties uitleggen. Ik kan zelfs mijn denkpatronen verklaren. Maar de reden dat ik ben zoals ik ben, ik mijn beperkingen heb, nee dat net niet. Maar omdat ik de rest wel kan, denken mensen al snel dat ik me aanstel. Dat het allemaal wel meevalt. Ik neem ze het niet kwalijk, want ze hebben jaren lang alleen mijn buitenkant gezien, mijn toneelspel.
Elke keer opnieuw neem ik me voor ermee te stoppen. Elke keer opnieuw om vanaf nu eerlijk te zijn over mijn angsten mijn twijfels en gevoelens. En elke keer lukt het niet. Ik denk dat het uiteindelijk neer komt op een vraag: Hoe vertel je mensen dat je leven een leugen is en je vanaf nu eerlijk bent?
Misschien zijn er mensen die mijn blog lezen die vreemd zijn gegaan en het hun partner hebben moeten vertellen. Hebben jullie tips voor mij? Want dat is hoewel een slechte, tegelijkertijd de beste vergelijking die ik met mijn situatie kan maken.