Een soort spiegel
Ik loop 4 tot 6 keer per dag met hem buiten(door weer en wind) en het wandelen brengt rust in mijn hoofd. Daarnaast is hij ook een soort spiegel. Want als ik gespannen ben of juist in mezelf gekeerd, dan wordt hij ook onrustiger en gaat proberen de leiding over te nemen. Luisteren is dan erg moeilijk voor hem, hij gaat dan aan de riem trekken. Dat levert uiteindelijk door frustratie alleen maar tot meer spanningen. Dan moet ik even rustig ergens gaan zitten en wat ademhalingsoefeningen doen om wat te ontspannen, of een sigaretje roken. Meestal helpt dit ook en kunnen hond en baasje weer hun weg vervolgen. Als ik overprikkeld thuis kom, dan is hij heel rustig in mijn buurt en komt lekker boven op mij liggen.
Praatje met de buren
Sociaal gezien heb ik ook veel aan hem gehad. Een klein gesprekje met baasjes van vriendjes (hij vindt namelijk kleine hondjes helemaal geweldig). Of afspreken met een andere baas en hond voor een lange wandeling. En alle buren vriendelijk gedag zeggen. Er zijn ook best veel mensen die mij aanspreken vanwege hem.
Dagelijkse structuur
De wandelingen die ik met hem maak, vormen mijn dagelijkse structuur. Doordat ik erg slecht tegen veranderingen kan, staan die behoorlijk vast. Ook de dagen waarop ik vrijwilligerswerk doe, staan al vast. Als ik naar de psycholoog, maatschappelijk werker, bijeenkomst of gastcollege moet, kan ik wel schuiven met mijn structuur. Als ik ruim de tijd krijg, dan kan ik een eigen dagplanning maken. Het aantal wandelingen blijft gelijk, maar de dag begint soms dan al om half 5 ’s ochtends.
En als ik na een afspraak weer met een veel te vol hoofd naar huis ga, weet ik dat er thuis iemand erg blij is als ik er weer ben!