Ik ben niet bang om mijn verhaal te vertellen en ook schaam ik mij daar niet voor. Toch probeer ik al jaren mijn online-vindbaarheid zo klein mogelijk te houden. Dus de vraag “Kom ik met naam en toenaam op YouTube?” schiet meteen door mijn hoofd. Ik kreeg al snel de bevestiging dat dat niet het geval zou zijn, dus besluit ik om eraan mee te werken.

Planning als structuur eigen maken

De volgende dag werd ik gebeld voor een kort introductiegesprekje en uitleg over het doel van het project. Er zijn maar 4 personen nodig. Ik voel me toch vereerd, dat ik daar één van was. Ik krijg snel meer informatie. De meest belangrijke zijn de locatie en het tijdstip. Vanwege mijn ADHD is dat extra handig want nu heb ik twee weken de tijd om een planning te maken en die als structuur eigen te maken. Die planning wordt dan als een mantra veelvuldig herhaald in mijn hoofd.
*opstaan
*reisplan checken
*met de hond een uur wandelen
*eten/douchen
*reisplan nog een keer checken
*hond een bot geven
*naar het station lopen
*nog meerdere keren reisplan checken
*de geplande afspraak
*terugreis
*bij thuiskomst meteen met mijn hond wandelen

Zin en spannend tegelijk

Na een week lang de planning doornemen en meerdere keren de reisplannen checken, heb ik nog voor de zekerheid een paar screenshots gemaakt. Zodat ik zeker weet naar welk spoor ik moet lopen voor de juiste overstap. De dag voor ik naar Amersfoort ga, word ik nog even gebeld. “Vind je het spannend?” klinkt de vraag. “Nee nog niet” antwoord ik. Maar ik weet uit ervaring dat tegen de tijd dat het zover is, er toch altijd wel wat spanning komt. Ik vertel dat ik er voornamelijk erg veel zin in heb.

Op reis

Eindelijk het is zover. Opstaan, wandelen, eten en douchen gaan gelukkig allemaal volgens planning. Ik ben op tijd vertrokken naar het station en sta op de eerste trein te wachten. Ik ben ruim op tijd en ik heb nog tijd om rustig een tweet te bedenken en te plaatsen. Eenmaal in de trein kan ik even ontspannen, want ik heb de trein op tijd gehaald en de planning klopt nog. De spanning begint even voor Utrecht Centraal toch wel te komen. Gelukt, ik heb Utrecht overleefd! Dankzij een goede planning en het feit dat het vakantie is, dus niet zo druk als normaal. In Amersfoort hoef ik gelukkig niet lang te zoeken naar de locatie, want die zit recht naast het station. Alleen ben ik nu veel te vroeg aanwezig. Een aantal sigaretten later ga ik mezelf aanmelden bij de receptie. Eenmaal aangekomen op de juiste verdieping, word ik hartelijk ontvangen.

Veel prikkels

Na een korte introductie gaan we naar de ruimte waarde film wordt opgenomen. Daar beginnen de prikkels zich wel in een rap tempo op te bouwen. Er zijn in totaal 6 personen aanwezig. Ze zijn nog met de opbouw bezig. Er staat een stoel gereed voor mij. Daar recht tegenover staan 2 camera’s opgesteld en achter elk staat een cameraman. Ook zie ik de rode lampjes naar mij staren. Aan de rechterkant van mij staat een microfoon met standaard en daar staat iemand van het geluid bij. Links staat een soort van bouwlamp op mij gericht. Voor mij zit een meisje uit het zicht van de camera’s die de vragen aan mij gaat stellen. O ja, of ik de vraag in mijn antwoord wil betrekken. Achter haar zit nog iemand, een soort van regisseur, die af en toe roept: “Kan dat nog een keer overnieuw?”. Ook is er iemand die alles overziet. Je kunt je misschien wel voorstellen dat nog voor het goed en wel begonnen was, ik al behoorlijk overprikkeld raakte.

Nog meer prikkels

Eindelijk, we beginnen! En dan moet ik natuurlijk niet vergeten om de vraag in mijn antwoord te betrekken. Aangezien ik dat toch vergeet, moeten sommige vragen opnieuw en daarna nog een paar keer. Na 45 minuten zit het erop. Ik merk dat ik nu toch wel veel spanningen heb opgebouwd. Nog een afsluitend gesprekje met Jeannette van Verslavingskunde Nederland over hoe ik het beleefd heb. Vol prikkels sta ik eindelijk buiten en kan de terugreis beginnen. En die gaat duidelijk minder relaxed dan de heenreis. Constant de borden in de gaten houden of ik wel écht de juiste trein heb. Want door de spanning ben ik een stuk minder zelfverzekerd. Gelukkig gaat de reis tot aan Den Bosch vrij voorspoedig. De trein naar Tilburg zit vol met festivalbezoekers. Alle zitplaatsen zijn bezet en overal staan mensen, liggen tassen en tenten. Kortom, nog meer prikkels!

Weer thuis

De weg naar huis is intens, want alles komt steeds voorbij in mijn hoofd. Tot nu toe nog geen breakdown gehad, maar eenmaal in mijn straat aangekomen voel ik dat de spanningen zich lichamelijk gaan uiten. Ik steek de sleutel in het slot. Mijn hele hand begint te schudden en ik ben nog niet binnen of ik krijg een koortsachtig gevoel. Rillingen, koud/warm en ik begin te kokhalzen. Maar tijd om even rust te pakken heb ik niet, want binnen is er iemand dolenthousiast dat ik er weer ben. Dus meteen de riem gepakt en met mijn hond een rondje gelopen. Hè hè, eindelijk rust…