Hij voelt eigenlijk net als alle andere plekken waar ik kom. Natuurlijk staat er mijn eigen bed en stoel, dus het is lichamelijk wat ik gewend ben. En mijn computer die natuurlijk net wat fijner, beter en sneller is dan mijn laptop.

Maar de veiligheid is weg. Heeft dat te maken met recente gebeurtenissen? Ze zullen zeker mee spelen, maar het is al langer aan de gang, alleen na wat er gebeurd is ben ik er me veel meer bewust van. Zelfs in mijn eigen huis kan ik niet langer vluchten voor wat ik eigenlijk al lang weet…….. Ik voel me eenzaam en alleen.

Ik heb jaren lang volgehouden dat ik liever alleen was. Andere mensen om je heen is ellende, ze zijn niet te vertrouwen, je moet er rekening mee houden en ze stellen je teleur. Ze voldoen niet aan je verwachtingen. En erger nog, jij waarschijnlijk niet aan die van hun. En dan begint het toneel spelen. Ik word degene die de ander wilt zien. Of ik stoot ze zo hard weg dat ze niets meer met mij te maken willen hebben.

Heel soms zijn er mensen die daar doorheen prikken en zich ook niet laten wegstoten. Mensen die ik op dat moment vaak toelaat in wat ik altijd een moment van zwakte heb genoemd, maar nu ik er over nadenk misschien juist in momenten van kracht.

Maar waarom dan thuis dat klote gevoel. Omdat ik alleen ben. Da’s trouwens niet helemaal waar, Dot is er ook nog. Dot is mijn dwerghamster. En ik weet dat het heel gek klinkt, maar om een huisdier te hebben is voor mij lastig. Gevoelsmatig. Ben dan ook stiekem wel trots dat het al mijn 3de is. En nee, de rest is netjes van ouderdom gestorven, ik vergeet (bijna) nooit eten en water te geven.

Maar binnenkomen thuis en dan de stilte. Ik heb het er steeds moeilijker mee. Maar wat eraan te doen. Als ik al eens bezoek heb vind ik dat ook heel moeilijk. Mensen toelaten in mijn plekje. In iets wat helemaal voor mij is. Iets wat ik eigenlijk niet wil delen met mensen.
Bij mensen op bezoek gaan vind ik ook heel lastig. Ik ben dan gespannen, zenuwachtig. Jaren lang heb ik me verscholen achter smoesjes die met mijn gewicht te maken hadden. Ik wil graag komen, maar het is te ver, je stoelen zijn te klein, ik zit niet fijn op je bank. Nu durf ik soms al te zeggen dat ik het gewoon geestelijk niet trek. Helaas merk ik dat er bij veel mensen dan helemaal geen begrip meer is. Ik zou me aanstellen.

Ik weet het eigenlijk niet meer. Aan de ene kant heb ik behoefte aan mensen om mij heen, maar ik heb ook de behoefte aan rust. Het zal wel een kwestie zijn van de balans te vinden zoals me al zo vaak is verteld in weet ik veel welke vorm van therapie (echt waar balans vinden ze een prachtwoord). Maar voor iemand die zwart-wit denkt. Die ergens 100% voor gaat of niet, is dat best wel moeilijk.

Gelukkig heb ik 3 a 4  hele goede vrienden, die dit snappen en me hierin mezelf laten zijn. De een spreek ik bijna dagelijks, de andere soms 6 maanden niet. Maar ze vinden het oke. Ze snappen mijn beperking hierin.

Soms vraag ik me wel eens af of sociale vaardigheidstraining niet iets voor mij is, maar als ik dan terug denk aan wat ik daarvan al heb gehad, dan denk ik van niet. Je leert trucjes aan. En die ken ik allemaal al, zo goed zelfs dat als ik me best doe mensen soms jarenlang niets doorhebben. En het doet niets met het gevoel.

Een gevoel dat ik zelf soms niet snap. Een gevoel dat ook zo ingewikkeld is omdat het bestaat uit zoveel andere gevoelens. Angst voor de toekomst, schaamte voor het verleden, rouw voor de gemiste kansen, twijfel over wat ik eigenlijk echt wil, boosheid op mezelf.

Zal ik dit maar op mijn lijstje van onderwerpen die ik echt snel eens moet gaan aanpakken bijschrijven?