Mijn arm bleef achter de kast hangen en mijn bovenarm brak in drie stukken. Tot mijn nek vol met fentanyl tegen de pijn brachten de ambulanceverpleegkundigen, in vol corona-ornaat me naar het ziekenhuis.
Pittige diagnoses
Het meervoudige trauma waarmee ik op de SEH terecht kwam, bestond uit een complexe humerusschacht fractuur, met een forse standsafwijking en bovendien een trauma capitis (letsel aan het hoofd).
Het letsel aan het hoofd werd gediagnosticeerd als licht traumatisch hersenletsel. Ik merk, nog meer dan eerst, dat ik moeite heb om op woorden te komen, mijn overzicht nog eerder zoek is en ik nog slechter tegen drukte kan. Dat, plus een zwelling boven mijn oog, die er nu, na drie maanden nog zit, is het enige. En daar ben ik warempel dankbaar voor, want het had heel anders kunnen aflopen.
Wel of niet opereren?
De arm werd punt van discussie bij de behandelend artsen. Wel of niet opereren that was the question. De arm werd niet geopereerd, maar men koos voor een conservatieve behandeling. De arm moest uithangen zodat de botdelen zo goed mogelijk tegen elkaar kwamen te zitten. Dat moest ook ’s nachts, zodat ik zeven weken zittend heb geslapen. Viel niet mee, kan ik u vertellen.
In eerste instantie had ik er grote moeite mee dat ik niet werd geopereerd. Ik had zelf liever gehad dat ze de boel vastgezet hadden met plaatjes en schroeven, zodat mijn hoofd zeker wist dat het vast zat. Nu was het afwachten totdat het vanzelf vastgroeide. Dat matcht niet met mijn hersenletsel. Toen de artsen me uitlegden dat de kans op (blijvend) zenuwletsel bij een operatie groot was, had ik er enigszins vrede mee.
Geduld
Na twee weken werd de arm ‘gezet’ in de gipskamers en kreeg ik een sarmientobrace. Deze brace moet mijn botten bij elkaar houden. Zonder die brace voelde het echt aan als een zakje losse botjes. Ik kon nog geen lichtknopje aanklikken of het veerde als een gek in mijn arm. Ik werd een grootverbruiker van oxycodon om de pijn te onderdrukken. Tot op de dag van vandaag is er nog geen consolidatie (stabilisatie), dus ik moet nog veel geduld hebben.
Gekreukeld
Zoals u leest, ben ik de afgelopen periode goed gekreukeld. Door omstandigheden, en wat verder terug in de tijd, ook door personen. Ik heb inmiddels, door mijn ervaringen hiermee, goed leren strijken. Anders was ik er nooit zo ‘gladjes’ uitgekomen.
Mijn stut- en steunsysteem heb ik de afgelopen tijd keihard nodig gehad. Ik heb een partner van gewapend beton, en hij gaat altijd maar door, doet alles wat nodig is om de boel draaiende te houden. Nu echter merk ik ook een soort van milde betonrot bij hem. Het wordt wat veel allemaal. Maar … er is uitzicht op een rustige periode. Nog even en dan kan ik zelf ons huishouden weer bestieren. Nog even … denk ik …
En dan heb ik alles weer onder controle …
Denk ik …