Vanaf begin maart houdt het coronavirus de hele wereld stevig in zijn greep. Iedereen, de Koning en de Minister-President voorop, drukken ons op het hart om thuis te blijven als je niet weg hoeft om te gaan werken. Alleen buiten de deur te gaan voor een ommetje en om boodschappen te doen. Dit alles om het levensgevaarlijke virus onder controle te krijgen.
Ik zit overduidelijk in een risicogroep. Ik ben in deze periode wederom op de Spoedeisende Hulp (SEH) beland met hartritmestoornissen en ik ben zeer onder de indruk van het feit onder welke omstandigheden de mensen in de ziekenhuizen hun werk moeten doen. Diepe bewondering hiervoor. Hierdoor ben ik misschien nog wel strenger geworden qua regels naleven, dan voor de opname op de SEH.
Ik verlang dat ook van mijn omgeving. Helaas is afgelopen week gebleken dat niet iedereen dat doet. En dat heeft me diep geraakt. Sommige mensen nemen het niet zo nauw met de regels en menen dat verjaardagsfeestjes gewoon gevierd kunnen worden. Weliswaar met anderhalve meter afstand ertussen, maar wel met een groep(je). Er wordt dan niet nagedacht over kruisbesmetting van glaasjes, bordjes, deurklinken, stoelen, tafels enzovoorts. Men denkt dat het veilig is. De mensen waarover het gaat zijn nauw betrokken bij de zorg, en zouden moeten kunnen weten wat het coronavirus doet met mensen. Risico’s zouden volledig moeten worden vermeden naar mijn mening.
Natuurlijk is het jammer dat verjaardagen nu niet gevierd kunnen worden op de manier zoals die altijd gevierd worden. Maar wat is nou belangrijker… Als volgend jaar iemand er niet meer bij is omdat hij of zij slachtoffer is geworden van het virus, zal het ook geen leuke verjaardag zijn.
Is het dan zo moeilijk om een jaar over te slaan, en volgend jaar te vieren dat we er met z’n allen goed doorheen zijn gekomen?
Nu is het voor mij, ondanks alle inspanningen die ik doe om nergens heen te gaan, op mijn dagelijkse vroege wandeling na, toch onnodig weer spannend de komende dagen.
U kunt het overdreven noemen, maar zo voelt het niet voor mij. Ik wil gewoon niet op mijn buik in slaap gebracht worden en niet weten of ik nog ooit wakker word. Zo simpel is het. Ik wil leven, genieten van het leven, nu, maar ook volgend jaar, en de jaren daarop. Daar doe ik alles voor en ik wil, nee, ik eis van mijn omgeving dat ze daar ook alles aan doen.
Mag ik dat eisen? Ja, dat mag ik eisen.
Zorg goed voor uzelf en uw omgeving. Neem geen enkel onnodig risico.
Please.
Arnie