Drie jaar alweer … ik weet het nog als de dag van gisteren, hele dag mijn ziel onder mijn arm, niet wetende of ik nou blij moest zijn (voor jou), of verdrietig (voor mezelf). Je hebt het me die dag lastig gemaakt. Net zoals velen die jou nog lang niet konden missen. In arren moede ben ik rond de tijd dat de dokter bij je kwam maar naar de Abdij van Koningshoeve gereden. Een schaal bitterballen leeg gegeten, waarvan jij beweerde dat het de allerlekkerste waren van de hele wereld. Nou, ze smaakten van geen kanten die dag. Ik heb ook nog stiekem voor jou een kaarsje gebrand bij de kapel. Je had er niks mee, maar ik zeker wel, dus ik deed het eigenlijk voor mezelf.

Drie jaar alweer … toen ik het bericht kreeg dat alles achter de rug was, en jij de eeuwige rust had, kwam een nieuwe, verse lading tranen. Ik wist dat het zo goed was, maar het verdriet was er niet minder om.

Drie jaar alweer … na die datum heb ik regelmatig contact gehad met je ouders. Zij hebben er voor gezorgd, wellicht onbewust, dat ik er vrede mee kreeg. Ze hebben de worsteling die ik doormaakte klein gekregen en nu mis ik je nog steeds maar de scherpe randjes zijn er vanaf. Als ik zie hoe zij verder gaan met leven, dan heb ik daar de grootste bewondering voor. Als je zou weten dat ze deze zomer hier in het tuinhuisje thee hebben gedronken en appelflappen hebben gegeten, zou je gelachen hebben denk ik.

Drie jaar alweer… deze zomer, toen ik zelf zo ziek was, heb ik best veel aan je gedacht. En is het kwartje gevallen waarom jij zo graag rust wilde. Ik herkende het zelfs een beetje. Maar… lieve Eelco, je zult toch nog even op me moeten wachten want ik ben hier nog lang niet klaar. En iemand moet van tijd tot tijd toch nog even een stukkie voor en over je schrijven. Want je mag niet vergeten worden. Nooit. Hou maar een plekkie voor me vrij daarboven.

Arnie