Dit jaar met carnaval echter, kreeg ik hartritmestoornissen en werd ik in het ziekenhuis gecardioverteerd. Met andere woorden, ik kreeg een schokje zodat mijn hart weer in de maat klopte. Kan gebeuren, was me in 2017 ook al een keer overkomen …
Cardioversie
Voordat het echter Pasen was, dus iets van 40 dagen later, was het weer zover. Ik mocht op Goede Vrijdag naar de cardioloog en die pakte door, vroeg of ik die middag iets te doen had en regelde meteen voor die middag weer een cardioversie. Dat was de tweede dit jaar. Het rare is dat na zo’n ‘hartwip’ ik meteen van de klachten af ben en ik fris en fruitig het ziekenhuis weer verlaat.
Inmiddels was mijn eigen cardioloog druk in de weer om de medicatie in te stellen zodat ik een regelmatig sinusritme kreeg. Het was een beetje zoeken.
De derde keer was de vrijdag voor Pinksteren, toen ik in de nacht wakker werd met een verschrikkelijk gejaagd gevoel, een gevoel of ik 100 kilometer per uur reed in de eerste versnelling. Ik kan u vertellen, dat voelt niet goed. Toen ik die ochtend toch maar even naar de huisarts ging, belde hij meteen 112 en had ik de primeur om met de grote gele bus naar het ziekenhuis gebracht te worden. Wederom een ‘hartwip’ en wederom waren de klachten toen over.
Duurzame oplossing
Mijn cardioloog had het al eerder ter sprake gebracht want dit was toch eigenlijk niet te bedoeling. Iedere keer een klap, iedere keer weer Propofol in je lijf, dat is niet goed. Niet voor Michael Jackson, en ook niet voor mij. Er zou een duurzame oplossing gezocht moeten worden, een mini-maze operatie. Die zou in het Hart en Vaatcentrum in Eindhoven gedaan worden. Men zou tussen mijn ribben door wondjes op mijn hart branden en zo de plek van de storing die zorgde voor de ritmestoornissen, isoleren. De cardioloog stuurde een verwijzing naar Eindhoven en het was wachten op een gesprek met de cardiothoracaal chirurg.
Terwijl ik daarop wachtte, werd ik, door het gegoochel met de medicatie, bij de sportschool niet lekker en toen ik na 10 minuten op de hometrainer er met een hartslag van 39 slagen per minuut vanaf kwam, werd opnieuw 112 gebeld en werd ik met de ambulance naar het ziekenhuis gebracht.
Weer foute boel
De week erna werd ik wakker en voelde weer meteen dat het foute boel was. We zijn zelf naar het ziekenhuis gereden, het was zaterdag en het leek wel of we een abonnement hadden. We mochten bellen en meteen komen. Daar kreeg ik voor de vierde keer een cardioversie. Ik was het zo beu. Dat wilt u niet weten. ‘Leuke’ bijkomstigheid was dat mijn bloeddruk aan de lage kant was en dus de dosis Propofol niet zo hoog mocht zijn. Ik sliep dus wel, maar niet diep. Ik voelde dus de schok. Dat was akelig en daardoor heeft mijn lijf zich schijnbaar schrap gezet waardoor ik een rib kneusde en alvast wat spierpijn had. Een opmaat naar de pijn na de operatie, zo bleek achteraf.
Mini-maze operatie
Intussen had ik een afspraak met Eindhoven op zak en toen we daar aankwamen ging het ineens erg snel. De chirurg had uitgebreid overleg gehad en vond dat er ingegrepen moest worden. Twee dagen erna preoperatieve screening en een paar dagen later al de mini-maze-operatie. Precies op mijn verjaardag. Wat een feest. Ik maakte grapjes over morfinetaart en lachgasballonnetjes met een strikkie erom, maar ik weet niet of ik die grapjes zelf wel leuk vond. Mijn maatje dacht dat het verplegend personeel wel rond mijn bed zou staan als ik wakker werd, en spontaan Hieperdepiep hoeraaaa zou roepen.
De operatie is inmiddels achter de rug. Ik ben sinds een paar dagen thuis. Ik heb me laten vertellen dat ik tijdens de operatie voor de vijfde keer hartritmestoornissen kreeg en dus een cardioversie. Ik was toch onder narcose dus dat ging in één moeite door.
Schrijven als medicijn?
Nu, een paar dagen later zit ik nog flink aan de morfine. Mijn ribben zijn gekneusd, ik heb spierpijn. Er is mij medegedeeld dat ik 6 weken helemaal niks mag doen. Niet tillen, geen autorijden, mijn armen niet hoog mag houden (alsof ik dat zou kunnen), kortom, vast.
Degenen die mij kennen, en/of die mijn blogs over mijn hersenletsel gelezen hebben, weten hoe dat voor mij voelt. Het is de vraag hoe ik daar uit ga komen. We zullen alle zeilen bij moeten zetten. De spierpijn en de ribben zullen iedere dag beter gaan, maar het niets mogen doen zal een pittige opdracht worden.
Ik hoop dat het schrijven van dit blog me een beetje gaat helpen want mijn hoofd zit vol. Heel vol.
Enne … Ik doe met plezier nog een bevalling of 10 en een maagverkleining of 5, maar zo’n mini-maze operatie … nee, alleen als dat de enige oplossing zal zijn wil ik daarover nadenken.