We konden dus allebei winnen en dat vergt wat voorbereiding.

We togen aan het speeches en dankwoordjes schrijven, een mooi persbericht in elkaar knutselen, zenuwachtig zijn, veel, heel veel telefonisch overleg wat meestal inhield dat we elkaar rustig moesten zien te krijgen, een jurkje gekocht en het goeie pak van mijn lief uit de mottenballen gehaald.

Nog 2 dagen… En dan was het zover

Om half 5 in de nacht werd ik wakker van een heel erg naar, akelig gevoel. Ik herkende het meteen als hartritmestoornissen. Natuurlijk belde ik 112 niet want dan moesten die mensen allemaal weer voor mij in de weer. Het zou wel kunnen wachten tot de volgende ochtend. En dat kon het ook.

Het nare gevoel was natuurlijk niet weg en na een telefoontje naar de huisarts mocht ik komen en was vrij snel aan de beurt.

De arts-assistent bleef me observeren en hij vond het nodig om 112 alsnog te bellen om me naar het ziekenhuis te vervoeren. Ik schrok me rot. Terwijl de uitreiking van de speld door mijn hoofd flitste, hoorde ik de sirenes en duurde het niet lang voordat ik op de Eerste Harthulp lag.

Na wat onderzoeken bleek het dat het nodig was om weer een cardioversie uit te voeren.

De uitreiking kwam weer een stukje dichterbij.

Nadat ik onder narcose ging en de tweede klap een daalder waard was, klopte mijn hart weer naar behoren en knapte ik zienderogen op. Gelukkig zat de vrijdag er nog tussen waarin ik wat kon uitrusten.

Zaterdag zat ik dus uiteindelijk toch in de zaal bij Historyland, waar de uitreiking was.

Alle genomineerden werden in het zonnetje gezet en aan hen en dus ook aan mij werd de Zilveren Heldenspeld uitgereikt.

De grote winnaar was Hersenletsel-uitleg. Zo blij daarmee. Voor maatje, die ver boven haar fysieke kunnen dat hele fenomeen aan de praat houdt, voor alle mensen met hersenletsel, dat nu het probleem van Overprikkeling in het voetlicht komt.

Helaas was ze zelf niet bij machte om de prijs op te halen. Te ziek en aan de beademing. Dat werd natuurlijk opgelost, maar het verdrietige bleef toch wel lang hangen bij me. Het raakte me diep. Het telefoontje met haar, heel laat in de avond, was voor ons beiden goed.

Zondag hebben we uit gehijgd en digitaal taart gegeten en champagne gedronken

Dat dan weer wel.

Tot slot wil ik graag een stukje uit mijn juryrapport met u delen. Ik wil het u niet onthouden. Het zijn mijn eigen woorden.

“In de medische wereld wordt altijd de weg afgelegd van onderzoeken, diagnose tot aan de behandeling. Ik noem dat de ‘Dorpsstraat’. Veel artsen vergeten echter, of hebben er simpelweg geen tijd voor, dat er ook nog een ‘Kerkstraat’ is. Dit is de weg van de emoties, de bezorgdheid om de naasten en om zichzelf, het begrip, het omgaan met het hersenletsel. Daar ligt mijn kracht, in de ‘Kerkstraat’. Het ondersteunen van mensen met hersenletsel, bemoedigen, en waar nodig, de weg terugwijzen naar de ‘Dorpsstraat’. De mensen die ik dagelijks spreek noemen me een verbinder en een inspirator. Doordat ik zelf hersenletsel heb, weet ik een beetje wat die mensen voelen, meemaken en doormaken. Ik ben trouw aan deze contacten omdat mijn hart naar hen uitgaat die vast dreigen te lopen.”

Nu weer terug ‘aan het werk’. Ik heb hersenletsel dus ik kan er maar beter iets nuttigs mee doen. Maar wel even een tandje terug.

Arnie