Ik zie Eelco nog regelmatig. Telkens als ik een blog op Broedplaatsz post, moet ik bij hem te rade hoe ik dat moet doen. Ik kan niet goed onthouden, dus dan zoek ik in mijn mailbox het instructiefilmpje, dat met grote zorgvuldigheid door hem is ingesproken, hoor ik zijn stem, en zie zijn gezicht.
En telkens, telkens als ik dat hoor en zie, springen de tranen uit mijn ogen. Van het gemis? Misschien wel, maar ook van weemoed. Eelco, ik denk nog regelmatig terug aan onze rit in mijn kleine blauwe autootje, naar een klus voor Zorgbelang Brabant. Jij en ik samen in dat veel te kleine autootje. Blijkbaar kun je daar hele mooie gesprekken in voeren, zo ook wij. Ik dacht dat ik je kende, maar ik kreeg toen een Eelco te zien, die voor buitenstaanders niet zichtbaar was. Je was een fantastisch toneelspeler.
Wat heb je het zwaar gehad.
Onlangs zag ik voor de eerste keer je docu. Ik had de link al heel lang liggen maar vond telkens maar geen goed moment om hem te bekijken. Ik was er een beetje bang voor.
En terecht. Al bij de eerste beelden, kwamen de tranen. En toch, toch ben ik blij dat ik nu heb doorgezet, en de hele docu heb gekeken. Zakdoek bij de hand. Af en toe huilen, maar toch ook dikwijls met een glimlach op mijn gezicht.
Je was een mooie gast Eelco, met een wrange humor die ik wel kon waarderen.
En morgen… morgen ga ik naar de boekpresentatie van Eelco. Hij was tenslotte ook op de mijne. Zeker weten dat hij me gaat plagen als ik er niet ben. Ik ken zijn blogs, maar wil ze ook zelf hebben. Nog eens terugbladeren en lezen.
Morgen zie ik Eelco weer…