Inmiddels is mijn gezin alive and kicking en ook mijn lichamelijke toestand is sterk verbeterd. Ik heb meer lucht. Letterlijk en figuurlijk. Natuurlijk blijf ik mijn NAH houden en die moet dus noodgedwongen mee op vakantie. Toch wilden we het proberen.
De reis ging naar Kos. Uitgezocht en geregeld door lief, omdat ik dat zelf gewoon niet kan.
We zouden 12 dagen wegblijven. Dat was financieel-technisch het beste. Wat dat voor mij betekende, zou later duidelijk worden. Het is tenslotte bijna 2 weken van huis en haard, weg uit de structuur, weg van mijn eigen spulletjes en verder weg van de mensen waar ik soms op terug kan vallen. Gelukkig is er nu Social Media zodat ik die alsnog kon contacten. Lief nam het grootste deel op zich om goed op me te passen. Dat deed hij met verve. Bij elke wandeling door de stad pakte hij mijn hand bij het oversteken en loodste me naar de overkant. Het wemelt er van de fietsen, auto’s, scooters en bussen die van alle kanten komen. Dus het was geen overbodige actie.
We zochten ter plaatse een kleine boot uit om een dagje mee te gaan varen. We hadden al dagen boten voorbij zien komen met 80 mensen of meer erop. Dat kan ik niet handelen dus we moesten een kleinere boot hebben. En…… lief zou lief niet zijn als hij er geen vond. Heerlijke dag gehad met een kapitein die snapte waar ik last van had. Hij vroeg regelmatig of de muziek niet te hard stond. Genoten van het zwemmen, dolfijnen gezien en kleine baaitjes ontdekt met schilderachtige blauw-witte huisjes.
Ook huurden we 2 dagen een auto. Voordeel hiervan was dat we samen de drukte van de stad konden ontvluchten. Dat deden we dus ook. De eerste keer dat we de auto hadden, hebben we ergens een afslag gemist en moesten we over een kiezelachtig, instabiel geitenpaadje met ons Jeepje een berg over. Ik was zo blij dat ik weer verharde weg zag. Regelmatig trapte lief op de rem voor cappuccino in een Grieks dorpje, onder parasols maar ook een keer onder een dak van wijnbladeren. Puur genieten. Ook vonden we een verlaten strand. We hadden de indruk dat het hele strand en de zee van ons was. Wat een rust.
De tweede keer wilden we het binnenland beter verkennen. We vonden de mooiste dorpjes en lunchten ergens boven op een berg met een magnifiek uitzicht over Kos. Daarna toch nog even afkoelen en rusten op ‘ons’ verlaten strandje om vervolgens weer terug te rijden voor de zonsondergang in het bergdorpje Zia. Wat een belevenis.
Ook maakten we twee keer een tripje naar een warmwaterbron die uitkwam in de zee. De eerste keer te voet, de tweede keer waren we slimmer en gingen we met ons Jeepje. Veel ‘opknappertjes’ gezien onderweg (opgravingen) maar ook opknappertjes van mensen waar de botox er een beetje uitgebakken was door de zon. Dan blijkt maar weer eens dat we dezelfde humor hebben.
Voor de broodnodige structuur aten we veel in hetzelfde restaurantje, waar men fantastisch rekening hield met mijn eetbeperking. En na het eten altijd op het balkon van de hotelkamer nagenieten en rust pakken.
Nu zijn we weer thuis. En dat voelt zo goed. 12 Dagen is voor mij eigenlijk te lang. Een weekje zou ook mooi zijn. Dan zou ik ook niet zoveel last hebben van onderprikkeling. Het overprikkeld raken van het niks doen.
Ik ben blij dat ik weer mijn vrijwilligerswerk op kan pakken. Ik heb het werk en ‘mijn’ mensen gemist. Nu zijn zij weer aan de beurt.
Blij dat we op vakantie konden, genoten maar ook blij dat het ‘gewone’ leven weer aanvangt.
Oost west………thuis best.