Maar al denkende kwam ik ook nog op iets anders, iets waarvan ik merk dat ik veel meer last heb dan ik zelf wil toegeven. Iets waar ik eigenlijk van baal en iets waar ik zelf verbaasd over ben. Namelijk het docu-project wat bij Broedplaatsz hoort.
Ik dacht dat ik het moeilijkste gedeelte al wel achter de rug had. Een stukje over mijzelf vertellen. Iets dat mij makkelijk afging. Nou ja eigenlijk te makkelijk, iets dat ook niet goed is. Neem ik afstand van mijn gevoel? Vertel ik het verhaal alsof het van iemand anders is? Ik weet dat het een valkuil van mij is. Maar ik denk dat ik toch hier en daar gevoel heb laten zien. Het filmen bij de sportschool viel mij veel zwaarder. Ik heb daar echt last van gehad. Praten en dingen vertellen, daar heb ik de controle. Emotie kan je onderdrukken, dingen die je niet wilt laten zien verzwijg je. Maar het sporten, ik heb me daar zo kwetsbaar gevoeld. Daar kon ik me niet “uit lullen”, daar zag je de keiharde waarheid. Iets waar ik geen controle over heb, als mijn lichaam zijn grenzen bereikt dan zie je dat, als ik naar adem loop te happen, dan komt dat keihard in beeld.
Maar dat is achter de rug. Waarom dan toch nog zo gespannen? Ik vind het zo moeilijk om toe te geven, maar dat is omdat er mij gevraagd is of ze ook met iemand mochten praten uit mijn omgeving. Iemand die op dit moment belangrijk voor me is en dichtbij staat. Natuurlijk vond ik dat geen probleem, alles voor de film. En het is natuurlijk belangrijk dat ook die kant van mijn leven in beeld komt. En toen ging ik er over denken. Ik heb TOTAAL geen controle over wat daar gaat gebeuren. Ik ben er niet bij, ik kan geen invloed uitoefenen. Ik heb iemand gekozen die 100% eerlijk en recht-door-zee is, maar ook iemand die zich niet laat vertellen wat wel en niet verteld mag worden. Iemand die eerlijk zegt zoals het is.
Nu vind ik dat in het persoonlijk contact een heel fijne eigenschap, subtiel werkt niet altijd bij mij. Maar op film, als Jesse vragen stelt. Vragen die ik misschien liever niet gesteld zie worden. Of antwoorden waar ik bang voor ben. Nu kan ik Jesse natuurlijk influisteren wat wel en niet gevraagd mag worden, maar dat wil ik niet. Een compleet open en eerlijke kijk in mijn leven heb ik hem beloofd. Daar hoort geen censuur bij. Dus oke, hier moet en kan ik me overheen zetten.
Maar waarom dan die spanning, als ik eigenlijk wel weet dat het gaat meevallen? Dat ik echt wel weet dat er niets schadelijks gezegd gaat worden. Alleen maar de waarheid en dingen die ik eigenlijk al lang zelf weet. Omdat het nog niet gebeurd is. Omdat het ook anders zou kunnen gaan. Als het nu achter de rug is, dan komt die rust wel terug. Jesse zou vorig weekend de afspraak maken. Helaas kwam er iets tussen. En daar zit nu het probleem waarom ik er zoveel last van heb. Ik weet niet waar ik aan toe ben. Het hangt in de lucht en het benauwd mij.
Ik neem Jesse niets kwalijk, hij kan dit niet weten. Ik kom er eigenlijk net zelf pas achter. Maar ik hoop dat hij dit leest, en hij snel die afspraak maakt. Dan is het achter de rug. Dan kan ik door naar de volgende uitdaging in mijn leven. Of kans, want die lijken verdacht veel op elkaar.
Ik ben moe, stiekum lange dag gehad, 2x bezoek gehad, beide goede vriendinnen van me. Compleet verschillende mensen. Maar beide op hun eigen manier superbelangrijk voor me. Maar het kost me ook veel energie. Maar terug kijkend het was het waard. En zo blijf ik de kleine dingen opzoeken, de positieve dingen in het leven. En elke keer de afweging maken. Wat kost het me, en wat krijg ik er voor terug. Vandaag veel liefde en vriendschap mogen krijgen. Kosten, een laag energie nivo. Het was het dubbel en dwars waard.