Kan je in een blog alles zeggen? Ik denk van niet. De gebruikelijke fatsoensnormen gelden vind ik ook op internet. Of moet ik zeggen juíst op internet. Omdat alles voor eeuwig online staat moet je denk ik voorzichtig zijn met wat je schrijft.
Begrijp mij niet verkeerd, ik vind dat je over alles moet kunnen schrijven. Net als ik vind dat je altijd voor je mening moet kunnen uitkomen. Maar wel altijd met respect voor je medemens.
De afgelopen dagen zijn binnen BroedplaatsZ heftig geweest. Er is door Elmira een blog geplaatst, waarin ze haar gevoelens aangaf over een gebeurtenis. Op een manier die ik haar niet na zou kunnen doen. Open en eerlijk over wat het met haar deed, wat haar gevoelens erbij waren. Helaas heeft ze hier een prijs voor moeten betalen in de vorm van veel negatieve kritiek. Zo jammer, want juist van deze blogs kunnen mensen leren.
Mensen, en ik ben daar geen uitzondering in helaas, hebben vaak te weinig door wat hun gedrag bij andere mensen teweeg kan brengen. Persoonlijk probeer ik, en de nadruk ligt op probeer, steeds te kijken wat mijn gedrag bij andere mensen “triggert”. Dat ik dan soms kies om dat op een verkeerde manier te gebruiken is iets waar ik niet trots op ben, maar ook daar probeer ik aan te werken.
De belevingswereld van een persoon is altijd correct. Altijd waar. Voor die persoon is het namelijk zijn werkelijkheid. Hiervoor dien je respect te hebben. Je kan moeite doen om, door in gesprek te gaan, er achter te komen waarom een persoon dingen zo beleefd. Je kan uitleggen wat jouw bedoelingen waren. Maar zeg nooit dat iemand het zo niet mag beleven of voelen.
We hebben de laatste meeting van BroedplaatsZ kort gesproken over hoe twitter en blog je eigenlijk. En we doen het allemaal op onze eigen manier. De een laat zijn blog eerst lezen door goede vrienden en plaatst het dan. De ander blogt nog niet omdat hij nog niet precies weet waarover en hoe.
Ikzelf blog en twitter op mijn manier. En helaas is dat op dit moment niet zoveel als ik zou willen. Ik heb er soms de puf gewoon niet voor. En als ik ervoor “moet” gaan zitten worden het stukjes vol met sarcasme en steken onderwater. Dus blog en twitter ik als er de energie en zin is. Ik heb voor mijzelf al vroeg het besluit genomen mijn blogs en tweets niet te laten screenen door vrienden. Sterker nog ik lees ze niet eens terug als ik ze schrijf. Dit houdt in dat er spelvouten (sic) in sluipen en dat het soms wat lastig te volgen is. Maar het komt wel uit het hart.
Ik ben nog wel heel zoekende hoe ik kan tweeten en bloggen over een aantal mensen en zaken die super belangrijk voor mij zijn, maar waarbij ik om uiteenlopende reden zeer terughoudend in moet zijn. Bij personen gaat het dan om persoonlijke veiligheid (letterlijk) en bij zaken vaak dingen die onder mijn geheimhoudingsplicht vallen. De balans hierin moet ik nog zoeken, maar dat gaat goed komen.
Ik weet zeker dat ik in de toekomst onbedoeld mensen ga beledigen en voor het hoofd ga stoten. Ik kan alleen hopen dat die mensen mij genoeg kennen en vertrouwen om mij daar dan op aan te spreken. Ik zal zeker eenmaal geschreven woorden niet verwijderen, maar zal dan zeker als het terecht is publiekelijk mijn excuus aanbieden.
Oke, dit blog ging zo totaal niet de richting op die ik in gedachte had. Maar ik ga het niet terug lezen, ik ga het niet aanpassen. Dit is zoals ik me op dit moment voel en de richting die mijn gedachte tijdens het schrijven zijn opgegaan. Het is goed zo. Niet nadenken, maar versturen.