Hierbij zal ik toelichten waarom ik die mening ben toegedaan.
- Het creëert een extra beslissingsmoment.
- Weer een persoon waarmee je interactie moet hebben.
- Weinig begrip als het moeilijker is om een afspraak in te passen in je eigen agenda.
- Je voelt je een nummer ipv. een persoon.
Het komt regemlatig voor dat na een moeilijkere sessie je de behandeling eventjes niet meer ziet zitten. Als je op dat moment niet meteen een nieuwe afspraak kan maken, dan loop je het risico om, onder invloed van je emotie, het afsprakenburo bewust voorbij te lopen. Vaak is daarna de stap om alsnog op te bellen voor het maken van een nieuwe afspraak een (te) grote stap. Als gevolg loopt de behandeling vertraging op. Op het moment dat je na een sessie de deur uit loopt, is er vaak behoefte aan rust en reflectie. Het moeten maken van een afspraak, met iemand waar je het liefst niets te maken wilt hebben, want je ziet al genoeg mensen bij het GGZ, is dan vaak iets waar je helemaal geen behoefte aan hebt.
Je eigen behandelaar kent jouw situatie en agenda, hierdoor is daar veel meer begrip als het eventjes puzzelen is om een afspraak in te plannen. Bij het afsprakenburo wordt al snel de indruk gewekt dat je maar lastig bent en je niet zo moeilijk moet doen. Verder speelt privacy ook mee. Het voelt nu eenmaal lastiger om een afspraak te maken in een open ruimte waar meerdere mensen staan en langslopen dan in de beslotenheid van het kantoor van jouw eigen hulpverlener.
Het maken van een afspraak is een technische handeling. Ontdaan van heftige emotie. Het is daarom een zeer goede manier om na het hebben van een moeilijke (dus vaak zeer goede) sessie weer een beetje tot rust te komen. Hierna neem je in een rustigere gemoedstoestand een stuk neutraler afscheid van je hulpverlener. Hierdoor verlaat je met een zeer ander gevoel het kantoor.
Hoewel ik zeker snap dat vanuit het oogpunt van GGZ Breburg er voordelen aan het systeem zitten zoals nu in gebruik is, vraag ik mij af of er goed overwogen is wat het voor de cliënten inhoud.