Dit soort dagen en bijeenkomsten zijn belangrijk voor mij. Ik ontmoet nieuwe mensen, leer nieuwe dingen en kan mijn bijdrage leveren. Helaas kosten ze ook heel veel energie. En dat is iets wat niemand ziet, want instorten doe ik pas als iets is afgelopen. Als ik terug kijk is dat altijd zo geweest en misschien zelfs wel een kracht van me. Zolang ik bezig ben doe ik wat moet gebeuren, kan ik lang doorgaan en ga ik er helemaal voor. Onder stress en druk presteer ik het beste. Mensen vinden dit een goede eigenschap van mij. Maar de keerzijde zien ze niet. Dat ik de dag erna, helemaal op ben, niet meer kan, niets meer lukt. Dit stukje verberg ik, want ik wil niet zwak lijken. Om maar eens een typische GGZ zin te gebruiken: “Ik mis de balans”
Nu is het deze keer niet zo heel erg. Ik heb er bewust voor gekozen om deze dag te bezoeken en mijn agenda eromheen zo aangepast dat ik op vrijdag geen afspraken had. Op die manier merkt niemand het. Maar natuurlijk komt het ook voor dat er onverwachts iets gebeurt waardoor ik opbrand. En dan is het erger. Dan kan ik niet de rust nemen die ik nodig heb om te herstellen. Dan ga ik maar door, blijf in “overdrive” staan. Net zolang tot ik helemaal instort. Iets dat dan voor de buitenwereld altijd onverwachts is want het ging net zo goed, je was net zo lekker bezig.
Ach, alles heeft zijn prijs. En gelukkig begin ik er steeds beter in te worden om hiermee om te gaan en op tijd aan te geven als het mis dreigt te gaan. Alleen jammer dat het voelt alsof ik me steeds moet verdedigen tegen de buitenwereld.
Ach, het komt ook wel weer goed. En ondertussen gaan we maar gewoon door. Wat kan ik anders doen, geen idee…