Irene van de Giessen van Hersteltalent heeft de trainingen gegeven. “Het waren twee heel verschillende groepen en elke groep afzonderlijk was ook weer heel divers. Maar we zijn op wonderbaarlijke manier naar elkaar toegegroeid en daar ben ik trots op.”

De deelnemers zijn ook enthousiast. Onderling was het gezellig en de bijeenkomsten waren leerzaam en productief. Ondanks alle verschillende achtergronden waren er veel gelijksoortige ervaringen en verhalen. Het is op zichzelf al waardevol om die met elkaar te delen. Dan weet je dat je niet de enige bent die met bepaalde problemen worstelt.

In de training was het belangrijk om negatieve en positieve ervaringen met de zorg naast elkaar te zetten. En om vooruit te kijken. Zoals een deelnemer zegt: “Je kunt wel met negatieve ervaringen komen, maar je wilt ook iets bieden over hoe het beter kan. Dan kom je met elkaar in gesprek.”

Een terugkerend onderwerp in beide trainingen was gelijkwaardigheid. Mensen hebben vaak een eigen visie op de hulp die bij hen past. Maar in de praktijk kijken toegangsmedewerkers soms meer naar wat past bij het beleid. Zoals een van de meedenkers zegt: “Het is heel duidelijk waar verbetering mogelijk is. Als cliënt zit je in een afhankelijkheidspositie. Er moet meer gelijkwaardigheid zijn.” Voorbeelden van ongelijkwaardigheid zijn (keukentafel)gesprekken die over de hoofden van de cliënt heen gevoerd worden tussen Wmo-medewerker en hulpverlener. Of beschikkingen die automatisch naar de hulpverlening worden gestuurd en niet naar de persoon die het betreft. Overigens benadrukken de meedenkers wel dat de intenties van gemeentemedewerkers meestal goed zijn. Het zijn vaak uitvoeringsregels die in de weg zitten.

Over welke onderwerpen willen meedenkers verder in gesprek met gemeenten? Waar is verbetering nodig? Uit bovenstaande blijkt al dat de hele gang van zaken rond het keukentafelgesprek hoog op de agenda staat. Andere onderwerpen die zeker een gesprek waard zijn:

• Goede informatie voor de cliënt en naasten: ook voor mensen die moeilijk kunnen lezen, de taal niet spreken of niet goed uit de voeten kunnen met internet.
• Aandacht voor kwaliteit van leven. Het gaat niet alleen om zorg. Zaken als sport en beweging, muziek en ontspanning zijn ook belangrijk.
• Het verschil tussen de zorg die is toegezegd en de zorg die mensen werkelijk ontvangen. Er zijn signalen dat mensen soms veel minder uren ondersteuning krijgen dan is afgesproken.
• Vervoer. De aandachtspunten van meedenkers staan al elders in deze online community.
• Opleiding, werk en participatie. Ook hierover staat elders in deze online community al meer informatie.
• Een vertrouwenspersoon of cliëntondersteuner. Hoe je het ook noemt: een persoon die naast je staat en met je meedenkt als het niet lukt om de juiste hulp te vinden. Vooral mensen met problemen op verschillende levensgebieden hebben zo iemand vaak hard nodig.

Voor de meedenkers in Zierikzee en Middelburg was de training niet meer dan een begin. Ze gaan door. Beide groepen blijven tot aan het eind van het jaar elke drie weken bij elkaar komen. De focus verschuift van meedenken naar meedoen. De groep in Middelburg gaat verder met het onderwerp keukentafelgesprek en wil gemeenten gaan adviseren bij complexe casussen. De groep in Zierikzee wil graag een congres over het cliënt- en naastenperspectief organiseren. Op dat congres moet ruimte zijn voor ervaringsverhalen en dialoog met gemeenten, maar ook voor presentaties met muziek, toneel of fotografie.

Genoeg wensen en ideeën dus. De komende tijd gaat Hersteltalent met Zorgbelang en gemeenten in Zeeland onderzoeken hoe deze plannen gerealiseerd kunnen worden. Irene van de Giessen: “Ik ben heel blij dat we doorgaan en ik zie het als een persoonlijke opdracht om deze groepen te helpen om hun ambities waar te maken.”