Als begeleider is het soms heel moeilijk om het grotere plaatje te blijven zien, als je het verdriet bij een bewoner voelt door het effect van de maatregelen. Maar als je blijft uitzonderen op het beleid, wat is dan het punt van de maatregelen? En waarom voor de ene bewoner wel, en de andere niet. Dat zijn moeilijke discussies. Je wilt pijn verzachten, dat zit in ons hart als zorgmedewerker, maar het draagt op de lange termijn niet bij en maakt het erg onduidelijk voor diezelfde bewoner.

Wat ik zelf ontzettend gaaf vind, is dat bewoners veel veerkrachtiger zijn dan ze zelf dachten. Waarbij bijvoorbeeld ouders veel deden in het dagelijks leven, blijkt dat een bewoner zelf ook huishoudelijke taken kan aanpakken, zonder direct overbelast te raken zoals ze had gedacht.

Wat woonbegeleiders erg goed hebben gedaan is hun collega’s van dagbesteding, opnemen in hun team binnen wonen en daar activering aan te bieden, door te gaan schrijven, schilderen, bewegen etc.

Oneens met de maatregelen

Sommige bewoners kiezen ervoor om de regels niet op te volgen. Maar er zijn natuurlijk ook medewerkers die niet achter de maatregelen kunnen staan, de maatregelen onlogische vinden, maar het beleid wel moeten uitdragen en naleven.

En zoals binnen elke organisatie ontstaan er ook verschillen binnen teams die opgemerkt worden door bewoners. Dat zie je bijvoorbeeld terug in het gebruik van een mondkapje. Het ene team volgt heel strikt de maatregelen, het andere team maakt andere keuzes. Dat maakt het blijven uit leggen aan bewoners waarom wij wel strikt het beleid volgen moeilijk.

Handhaven van het beleid

Ik heb heel erg gevoeld dat ik een soort handhaver werd van de maatregelen. Het contact bestond uit praten over corona en toepassen van de regels. Steeds het veranderende beleid uiteggen en impact inschatten. Alle dingen die je werk leuk maken, zoals mensen ontmoeten vielen in mijn functie ineens weg.

Ik denk dat we na de eerste lockdown geleerd hebben om meer oog voor elkaar te hebben. Wat doet het met ons om onder deze omstandigheden te werken. Veel luisteren en niet oordelen.

Ik kijk wel terug op het afgelopen jaar met een trots gevoel. Ondanks ieder zijn eigen thuissituatie waarin je ook van alles moet organiseren heeft echt iedereen zijn schouders eronder gezet met een nieuw soort vastberadenheid.

In het volgende blog meer over 'Doen waar we goed in zijn'. 

Lees ook deel 1 van deze blogserie over de belevenis van corona terug: 
'Nu weet je hoe het voelt' - BroedplaatsZ (zorgbelang-brabant.nl)