"Nu weet je hoe het voelt."
Dat is wat een bewoner tegen mij zei, toen ik hem vroeg hoe hij de corona meemaakt.
En hoe ik (Marije) me voel? In het begin vooral eenzaam, gefrustreerd en een aanhoudende boosheid die ik niet geparkeerd kreeg. En na 2 lockdowns wen ik aan deze nieuwe manier van leven, het mondkapje wordt nauwelijks meer vergeten en de dagen kabbelen voort.
Voor de bewoner in kwestie is er door corona nauwelijks iets veranderd. Zijn reisbewegingen waren al minimaal, net als zijn daginvulling of een bezoek aan zijn oude ouders. De buitenwereld past nu bij zijn binnenwereld. Corona heeft op zijn dagelijks leven eigenlijk niet zoveel impact.
Sterker nog, een aantal dingen zijn wel prettig, met 1.5 meter afstand voorop. Geen ongemakkelijke situaties in de sociale omgang met elkaar.
Er zijn voor hem en heel veel anderen wel toenemende zorgen, angsten, vereenzaming, stagnerende behandeltrajecten.
Lockdown binnen een instelling
Onze zorginstelling volgt de richtlijnen van het VGN, Vereniging Gehandicaptenzorg Nederland, dus het beleid rondom corona is onderdeel van een veel groter geheel. Met als voornaamste doel: de kwetsbare bewoners beschermen en medewerkers veilig aan het werk houden, zodat er zoveel mogelijk stabiliteit is in de woonsituatie van mensen.
Om dat te bereiken zijn er landelijk veel ingrijpende maatregelen genomen. De dagbesteding sloot, er mocht geen bezoek komen op woonlocaties, en bij een uitbraak mochten bewoners ook niet op bezoek gaan. Een aantal bewoners hebben daarom besloten om voor onbepaalde tijd weer thuis te wonen, omdat het niet mogen ontvangen van je ouders echt geen optie is.
Gevolgen voor leven binnen een zorginstelling
De bewoners waar ik mee werk hebben allen een normale/hoge intelligentie en een diagnose autisme. Zij hebben een eigen appartement waar ze over beschikken en nemen actief deel aan de maatschappij. Sommige bewoners zijn aan het werk in een vitale functie, anderen zijn vrijwilliger of zijn zelf een ouder. Je kan je voorstellen dat de maatregelen veel vragen hebben opgeroepen bij bewoners en personeel. Mag je je kind dan niet ontvangen? Kan je niet meer mantelzorgen voor je oude ouders? Mag je je werk niet meer doen? Door deze maatregelen ondervind je weer even duidelijk de gevolgen van een leven binnen een zorginstelling, maar waar we normaal gesproken juist geen nadruk op leggen.
Het beleid is meer passend gemaakt op de kwetsbaarheid per doelgroep en hun vorm van wonen. Voortschrijdend inzicht.
In het volgende blog meer over verdriet en veerkracht.