Onwetendheid en iets roepen
Bijna een jaar beheerst corona het nieuws en eigenlijk alle programma's op tv. Steeds vaker ben ik mezelf aan het ergeren aan opmerkingen. Begrijp me niet verkeerd, ik snap echt wel dat er heel veel ellende is door corona. Bedrijven die niet open mogen, mensen die ziek worden en zelfs overlijden aan het virus. De mensen in de zorg, die het klokje rond moeten werken.
Ik, ik, ik
Maar er zijn genoeg mensen die het blijkbaar niks kunnen schelen en doen waar zij zin in hebben. Geen mondmasker willen dragen, zelfs de huisarts willen manipuleren voor een vrijstelling. Of in de supermarkt vlak achter je staan, en blijkbaar 1,5 meter een lastige afstand vinden. Het vuurwerkverbod, bij mij in de wijk was er gewoon vuurwerk net als elk jaar. Trouwens, ik heb het hele jaar om de haverklap vuurwerk gehoord.
Als de overheid vraagt om zomin mogelijk contacten te hebben, hoor ik mensen zeggen: “zolang ze (de regering) niet de hypotheek betalen, bepaal ik zelf hoeveel mensen in mijn huis komen”. Ouders die zich als eerste zorgen maken om de eigen mentale gezondheid en dan pas de leerachterstand van de kinderen. Laten we de rellen vanwege de avondklok maar snel links liggen.
Het voornaamste wat ik hoor in gesprekken op tv of op straat is, "ik ik ik". Ik mag dit niet. Ik heb stress. Ik voel me eenzaam. Ik mag niet na 9 uur 's avonds buiten zijn.
Echt depressief? Dan zeg je het niet
Er wordt ook volop gezegd: ik ben depressief en eenzaam. Eenzaam voel ik mij ook vaak. Even voor de duidelijkheid: ik woon alleen met mijn hond. Ik krijg enorm veel prikkels van het omgaan met andere mensen. Dus ben ik liever alleen. Niet uit luxe overigens, want ik ben een sociaal persoon. Depressieve gedachten zijn mij ook niet vreemd. Maar weet je, als je depressief bent dan zeg je dat niet. Sterker nog, meestal laat je niets van je horen. Niet afbellen, niet naar buiten, niet meer goed voor jezelf zorgen.
Even niet bereikbaar
Ik spreek uit recente ervaring: vorig jaar oktober heb ik na 8 jaar afscheid moeten nemen van mijn hond. In één weekend heb ik de beslissing moeten nemen om hem te laten inslapen. Op dat moment was ik aan het werken (thuis) aan een project van mijn vrijwilligerswerk. Ik heb meteen een bericht gestuurd naar de projectleider over de situatie. Ik schreef in dat bericht "ik ben voorlopig niet bereikbaar". Uit eerdere ervaringen wist ik dat het met mij een tijd niet goed zou gaan. En inderdaad: 's nachts niet meer slapen, niet buiten komen, niemand bellen of spreken, huis niet opruimen, mezelf niet goed verzorgen. Ik ben er weer wat bovenop gekomen, omdat ik een telefoontje kreeg van een dierenasiel. Er werd gevraagd of ik nog steeds geïnteresseerd was in Aila, die in dat asiel verbleef. Dit gaf mij de stimulans om dingen weer op te pakken. Het huis opruimen van top tot teen. Inmiddels ligt Aila in haar mandje bij mij thuis en het gaat met ons allebei goed.
Denk aan die ander
Wat ik wil zeggen: ik leef mee met mensen die echt alleen wonen. Het is best eenzaam als je al dagen of weken niet met iemand hebt kunnen praten. Tegen iedereen die een gezin heeft of samenwoont en tegen iedereen die de regels niet zo nauw nemen zeg ik: denk ook eens aan die mensen, die naast de corona-beperkingen ook nog psychische- of lichamelijke beperking hebben. Zij hebben het extra moeilijk!